Chantez à l'âne, il vous fera des pêts
La petite chanteuse á grand cul.
vendredi, décembre 22, 2006
The Worst Cristmas Song Ever Written
Wonderful Christmas Time -Paul Mc Cartney.
Το τραγουδι αυτο εχει -amongst other irritating things- το εκνευριστικοτερο αρμονιο που εχει παιχτει ποτε απο τοτε που ο ανθρωπος ανακαλυψε τη μουσικη αρχιζοντας να σπαει ρυθμικα πλεον τις καρυδες και να παιζει μποντζο με τους νευρωνες των μαμουθ που σκοτωνε. Και βασικα απανταει στο κρισιμο ερωτημα "Ποιος ηταν ο creative mind των Beatles;". Ε; Ποιος;
Για ελαχιστες ψηφους, δευτερο ηρθε τo "Christmas Shoes". Δεν εχω χρονο να εξηγησω τους λογους, αλλα εξυπνα παιδια ειστε θα καταλαβετε.
Και αποχαιρεταω με ενα τραγουδακι το οποιο ακουγα τα πρωτα Χριστουγεννα της ζωης μου.
1981 Christmas is a time to say I love you - Billy Squier
Καλα να περασετε Dudes!
jeudi, décembre 21, 2006
Ενα παραμυθι: "Η κοκκινοσκουφιτσα"
.....................................................................................................................
Καθεσαι καλα; Αναπαυτικα; Ναι; Ωραια. Na ξεκινησουμε λοιπον, τι λες; Ναι; Ωραια. Πες μου, πως λεγεσαι;
Με λενε Kausel, Kausel Christian Kamp. Κανενας ομως ποτε δε με φωναξε με το ονομα μου. Ολοι με ξερουν ως Κοκκινοσκουφιτσα. Εξαιτιας την ηλιθιας της μανας μου. Που απο τοτε που της ειπε ο γιατρος να βρει ενα χομπι για τα νευρα της για να ξεπερασει το διαζυγιο της, αρχισε το πλεξιμο και με εντυνε με ηλιθια πλεκτα. Πουλοβερ, ζακετες και σκουφια. Κυριως σκουφια. Ολα ιδια μεταξυ τους. Και ολα σε χρωμα πρασινο γιατι ειχε παει στο praktiker και ειχε αγορασει ενα τεραστιο καρουλι πρασινης κλωστης επαγγελματικο. Αν πλεκοταν ολο αυτο, θα εβγαζε ολο το χειμερινο εμπορευμα της μπουτικ του Παναθηναικου. Και δεν εφτανε που με εντυνε με ηλιθια πλεκτα με σχεδια απο το burda (ονομα και πραμα), ειχε και δυσχρωματοψια και νομιζε οτι ηταν κοκκινα αυτα που μου επλεκε. Αλλα δεν το παραδεχοταν. Και την κοροιδευαν γι'αυτο οι γειτονες. Βασικα την κοροιδευαν κοροιδευοντας εμενα. Κοκκινοσκουφιτσα. Και οταν προσπαθουσα να της εξηγησω επεμενε οτι ηταν κοκκινα και εκλαιγε οτι την αμφισβητω και οτι ειχε αποτυχει σαν μητερα. Και καλα αυτο, επεμενε ομως να με παιρνει στη θυρα 7 ετσι ντυμενη στα πρασινα οποτε πηγαιναμε γηπεδο, στη θεση του μπαμπα, που μας ειχε παρατησει και μας ειχε αφησει με ενα διαρκειας του ολυμπιακου οικογενειακο και ενα βαρελακι με κρασι το οποιο δεν πινοταν κιολας γιατι ειχε φυγει πριν του ριξει τα χημικα. Απορω ακομα πως γλυτωσαμε το ξυλο τοτε στο ντερμπι με την Κερκυρα. Και γιατι δεν χρησιμοποιουσαμε το κρασι ως μπαλσαμικο για τις φακες...
Θες να μας μιλησεις λιγο ακομα για τη μητερα σου Kausel;
Ναι βεβαιως, συγγνωμη. Που λετε η μητερα μου ειχε παραιτηθει τελειως απο τη ζωη, απο μενα, απο ολα, μονο επλεκε, και πηγαινε γηπεδο, στη θεση του μπαμπα. Και καμια φορα εφτιαχνε σπανακοπιτα. Α ναι, σπανακοπιτα, αλλα εβαζε κοκκινο λαχανο μεσα επειδη δεν τα ξεχωριζε. Ξερετε τα ματια της...
Ξερω Kausel, μου το ειπες πιο πανω.
Α, ναι συγγνωμη, οποτε εφτιαχνε σπανακοπιτα με εστελνε και στη γιαγια να της παω μερικα κομματια. Εμενε κοντα η γιαγια, αλλα εγω το εκανα ολοημερη εκδρομη. Καθομουν στη γιαγια μου ολη τη μερα και μου ελεγε και ιστοριες απο τοτε που δεν ειχαν internet και ηταν πολυ τρομακτικες μερες, εννοω να μην τσεκαρεις τα mail σου καθημερινα και να βρισκεις δυο τρια mail με θεμα "ΑΡΚΑΣ! ΚΟΡΥΦΑΙΟ!", τρομακτικο ε; Και οταν ημουν και πιο μικρη, η γιαγια με αφηνε και επαιζα και με τα βυζια της αρκει να μην απομακρυνομουν πολυ, μεχρι καπου να μπορει να με βλεπει, αχ η γιαγια. Η γιαγια...
Μιλησε μου γι' αυτες τις εκδρομες Kausel.
Ναι βεβαιως, ηταν πολυ ωραια, γιατι επαιρνα το μετρο για να παω στη γιαγια και μου αρεσε να λεω ενα ανεκδοτο στο εαυτο μου, για το μετρο, εγω το ειχα βγαλει, οτι ηταν ενας κυριος και μια κοπελα και καλα, φανταστικοι, δεν υπηρχαν, και να συζητανε μεταξυ τους και να λεει ο κυριος στη κοπελα, "Φαινεσαι πολυ εξυπηρετικη κοπελα και εχω μαθει οτι διευκολυνεις πολυ κοσμο καθημερινα, πως ειπαμε οτι λεγεσαι;" "Δαφνη Σεπολια, κυριε" να απανταει το κοριτσι και εγω γελουσα μονη μου, και απο τα γελια εχανα τη σταση που επρεπε να κατεβω. Και ενα αλλο σκεφτομουν να ειναι παλι αυτος ο κυριος και...
Kausel πολυ καλο το ανεκδοτο σου, ειμαι σιγουρος οτι και το αλλο θα ειναι πολυ καλο, αλλα θες να μου πεις για τις εκδρομες;
Ναι βεβαια, να μια φορα θυμαμαι, σε μια εκδρομη, πιο συγκεκριμενα, την τελευταια φορα που της πηγα σπανακοπιτα, που αποφασισα να περασω απο το δασος μηπως και συναντησω τον κυνηγο.
Ποιος ειναι ο κυνηγος; Περιεγραψε τον.
Οχι. Ειναι δικος μου.
Σε παρακαλω Kausel δεν στον παιρνει κανεις. Μονο πως ηταν να μου πεις.
Ενταξει, ο κυνηγος ειναι ενας ωραιος αντρας που κυνηγουσε στο δασος και καμια φορα τον εβλεπα απο μακρια και μου αρεσε. Εμοιαζε και με τον μπαμπα νομιζω...
Και τι εγινε σε αυτη την εκδρομη που λες;
Ε να περπατουσα και μαζευα λουλουδια να τα παω στη γιαγια να φτερνιστει επειδη ειναι αλλεργικη και να της φυγει η μασελα να γελασω. Αλλα εκεινη την ημερα κατι εγινε διαφορετικο. Συναντησα ενα λυκο.
Λυκο;
Ναι λυκο. Και με ρωτησε που πας κοκκινοσκουφιτσα.
Μιλουσε ο λυκος;
Ναι μιλουσε και ηξερε το ονομα μου, μαλλον ειχε ακουσει τους γειτονες να με κοροιδευουν ή ηταν κανενας συγγενης απο το σοι του μπαμπα που ηταν απο τον Καναδα και οπως ξερετε απο τον Καναδα καταγεται και ο Wolverine. Και εγω του ειπα οτι παω στη γιαγια μου. Και μετα τον αποχαιρετησα. Η γιαγια...
Και μετα τι εγινε;
Εφτασα στο σπιτι της γιαγιας και ανοιξα και την ειδα στο κρεβατι. Αλλα δεν εμοιαζε καθολου με τη γιαγια μου. Εννοω φορουσε τα ρουχα της, ακουγοταν σαν τη γιαγια μου, με αγκαλιασε οπως η γιαγια αλλα δεν ηταν αυτη. Ηταν καπως εμ, ζωωδης. Και αυτο με παραξενεψε. Οχι πως δεν βρωμουσε ετσι κι αλλιως σαν βρεγμενος σκυλος η γιαγια, αλλα ηταν παραπανω απο το φυσιολογικο.
Και τι εκανες.
Αρχισα να ουρλιαζω πολυ δυνατα γιατι καταλαβα οτι ηταν ο λυκος που ειχε τρεξει και ειχε αντικαταστησει τη γιαγια μου και την ειχε φαει. Και μετα, δεν θυμαμαι, ολα σκοτεινα, μετα η γιαγια μου με εφαγε μαλλον.
Και μετα τι εγινε;
Ε μετα σκοταδι για πολυ ωρα, και οταν ξυπνησα ξαφνικα ημουν στο κρεβατι της γιαγιας, το κουφαρι του λυκου ηταν στο πατωμα μεσα σε αιματα, φορουσε ακομα τα ρουχα της γιαγιας, και διπλα μου ηταν ο κυνηγος. Καπνιζε. Δεν φορουσε μπλουζα. Παραξενευτηκα. Και μετα κοιταξα καλυτερα τον λυκο και δεν ηταν ο λυκος πια, ηταν η γιαγια μου. Η γιαγια μου...
Και μετα κοιταξα και τα χερια μου, αιματα παντου, και κοιταξα και τον κυνηγο, εμοιαζε με τον πατερα μου, τριχωτος, κοιταξα ξανα τα χερια μου, αυτα πηραν δικια τους ζωη, δεν ημουν εγω και μετα, μετα πηρα το οπλο του και τον πυροβολησα, οχι εγω, τα χερια μου, δεν ημουν εγω, εγω απλως κοιτουσα. Ειχε σκοτωσει τη γιαγια μου, και οταν πηγα να του δωσω τη τελευταια σφαιρα τον ειδα γελουσε, εφτυνε αιμα και γελουσε "Πορνη, σου αρεσει να σκοτωνεις ε; Σου αρεσει να πηδιεσαι και να σκοτωνεις ε; Εισαι καλυτερη απο τη μανα σου να ξερεις, και στο θανατο και στο γαμησι" Και μετα μπαμ, του εριξα, οχι εγω, τα χερια μου, και μετα το σκουφακι μου εγινε κοκκινο. Απο το αιμα. Κοκκινο... Η γιαγια μου...
Ευχαριστω Kausel, θες να ξεκουραστεις λιγο; Θες να σταματησουμε για σημερα; Ναι; Ωραια.
Αδερφη, αδερφη, ελατε να παρετε την Kausel. Τελειωσαμε για σημερα.
..................................................................................................
Σημειωσεις του Δρ. ψυχολογου Charles Perrault,απο μια συναντηση με την Κausel, αυτοαποκαλουμενη και ως Κοκκινοσκουφιτσα.
.....................................................................................................................
Σημειωσεις της Δρ. Παιδοψυχολογιας Μαρας Σ., πανω σε μια εκθεση που εγραψε η ασθενης της Μisirlou Oubliez με θεμα "Ενα παραμυθι".
Καθεσαι καλα; Αναπαυτικα; Ναι; Ωραια. Na ξεκινησουμε λοιπον, τι λες; Ναι; Ωραια. Πες μου, πως λεγεσαι;
Με λενε Kausel, Kausel Christian Kamp. Κανενας ομως ποτε δε με φωναξε με το ονομα μου. Ολοι με ξερουν ως Κοκκινοσκουφιτσα. Εξαιτιας την ηλιθιας της μανας μου. Που απο τοτε που της ειπε ο γιατρος να βρει ενα χομπι για τα νευρα της για να ξεπερασει το διαζυγιο της, αρχισε το πλεξιμο και με εντυνε με ηλιθια πλεκτα. Πουλοβερ, ζακετες και σκουφια. Κυριως σκουφια. Ολα ιδια μεταξυ τους. Και ολα σε χρωμα πρασινο γιατι ειχε παει στο praktiker και ειχε αγορασει ενα τεραστιο καρουλι πρασινης κλωστης επαγγελματικο. Αν πλεκοταν ολο αυτο, θα εβγαζε ολο το χειμερινο εμπορευμα της μπουτικ του Παναθηναικου. Και δεν εφτανε που με εντυνε με ηλιθια πλεκτα με σχεδια απο το burda (ονομα και πραμα), ειχε και δυσχρωματοψια και νομιζε οτι ηταν κοκκινα αυτα που μου επλεκε. Αλλα δεν το παραδεχοταν. Και την κοροιδευαν γι'αυτο οι γειτονες. Βασικα την κοροιδευαν κοροιδευοντας εμενα. Κοκκινοσκουφιτσα. Και οταν προσπαθουσα να της εξηγησω επεμενε οτι ηταν κοκκινα και εκλαιγε οτι την αμφισβητω και οτι ειχε αποτυχει σαν μητερα. Και καλα αυτο, επεμενε ομως να με παιρνει στη θυρα 7 ετσι ντυμενη στα πρασινα οποτε πηγαιναμε γηπεδο, στη θεση του μπαμπα, που μας ειχε παρατησει και μας ειχε αφησει με ενα διαρκειας του ολυμπιακου οικογενειακο και ενα βαρελακι με κρασι το οποιο δεν πινοταν κιολας γιατι ειχε φυγει πριν του ριξει τα χημικα. Απορω ακομα πως γλυτωσαμε το ξυλο τοτε στο ντερμπι με την Κερκυρα. Και γιατι δεν χρησιμοποιουσαμε το κρασι ως μπαλσαμικο για τις φακες...
Θες να μας μιλησεις λιγο ακομα για τη μητερα σου Kausel;
Ναι βεβαιως, συγγνωμη. Που λετε η μητερα μου ειχε παραιτηθει τελειως απο τη ζωη, απο μενα, απο ολα, μονο επλεκε, και πηγαινε γηπεδο, στη θεση του μπαμπα. Και καμια φορα εφτιαχνε σπανακοπιτα. Α ναι, σπανακοπιτα, αλλα εβαζε κοκκινο λαχανο μεσα επειδη δεν τα ξεχωριζε. Ξερετε τα ματια της...
Ξερω Kausel, μου το ειπες πιο πανω.
Α, ναι συγγνωμη, οποτε εφτιαχνε σπανακοπιτα με εστελνε και στη γιαγια να της παω μερικα κομματια. Εμενε κοντα η γιαγια, αλλα εγω το εκανα ολοημερη εκδρομη. Καθομουν στη γιαγια μου ολη τη μερα και μου ελεγε και ιστοριες απο τοτε που δεν ειχαν internet και ηταν πολυ τρομακτικες μερες, εννοω να μην τσεκαρεις τα mail σου καθημερινα και να βρισκεις δυο τρια mail με θεμα "ΑΡΚΑΣ! ΚΟΡΥΦΑΙΟ!", τρομακτικο ε; Και οταν ημουν και πιο μικρη, η γιαγια με αφηνε και επαιζα και με τα βυζια της αρκει να μην απομακρυνομουν πολυ, μεχρι καπου να μπορει να με βλεπει, αχ η γιαγια. Η γιαγια...
Μιλησε μου γι' αυτες τις εκδρομες Kausel.
Ναι βεβαιως, ηταν πολυ ωραια, γιατι επαιρνα το μετρο για να παω στη γιαγια και μου αρεσε να λεω ενα ανεκδοτο στο εαυτο μου, για το μετρο, εγω το ειχα βγαλει, οτι ηταν ενας κυριος και μια κοπελα και καλα, φανταστικοι, δεν υπηρχαν, και να συζητανε μεταξυ τους και να λεει ο κυριος στη κοπελα, "Φαινεσαι πολυ εξυπηρετικη κοπελα και εχω μαθει οτι διευκολυνεις πολυ κοσμο καθημερινα, πως ειπαμε οτι λεγεσαι;" "Δαφνη Σεπολια, κυριε" να απανταει το κοριτσι και εγω γελουσα μονη μου, και απο τα γελια εχανα τη σταση που επρεπε να κατεβω. Και ενα αλλο σκεφτομουν να ειναι παλι αυτος ο κυριος και...
Kausel πολυ καλο το ανεκδοτο σου, ειμαι σιγουρος οτι και το αλλο θα ειναι πολυ καλο, αλλα θες να μου πεις για τις εκδρομες;
Ναι βεβαια, να μια φορα θυμαμαι, σε μια εκδρομη, πιο συγκεκριμενα, την τελευταια φορα που της πηγα σπανακοπιτα, που αποφασισα να περασω απο το δασος μηπως και συναντησω τον κυνηγο.
Ποιος ειναι ο κυνηγος; Περιεγραψε τον.
Οχι. Ειναι δικος μου.
Σε παρακαλω Kausel δεν στον παιρνει κανεις. Μονο πως ηταν να μου πεις.
Ενταξει, ο κυνηγος ειναι ενας ωραιος αντρας που κυνηγουσε στο δασος και καμια φορα τον εβλεπα απο μακρια και μου αρεσε. Εμοιαζε και με τον μπαμπα νομιζω...
Και τι εγινε σε αυτη την εκδρομη που λες;
Ε να περπατουσα και μαζευα λουλουδια να τα παω στη γιαγια να φτερνιστει επειδη ειναι αλλεργικη και να της φυγει η μασελα να γελασω. Αλλα εκεινη την ημερα κατι εγινε διαφορετικο. Συναντησα ενα λυκο.
Λυκο;
Ναι λυκο. Και με ρωτησε που πας κοκκινοσκουφιτσα.
Μιλουσε ο λυκος;
Ναι μιλουσε και ηξερε το ονομα μου, μαλλον ειχε ακουσει τους γειτονες να με κοροιδευουν ή ηταν κανενας συγγενης απο το σοι του μπαμπα που ηταν απο τον Καναδα και οπως ξερετε απο τον Καναδα καταγεται και ο Wolverine. Και εγω του ειπα οτι παω στη γιαγια μου. Και μετα τον αποχαιρετησα. Η γιαγια...
Και μετα τι εγινε;
Εφτασα στο σπιτι της γιαγιας και ανοιξα και την ειδα στο κρεβατι. Αλλα δεν εμοιαζε καθολου με τη γιαγια μου. Εννοω φορουσε τα ρουχα της, ακουγοταν σαν τη γιαγια μου, με αγκαλιασε οπως η γιαγια αλλα δεν ηταν αυτη. Ηταν καπως εμ, ζωωδης. Και αυτο με παραξενεψε. Οχι πως δεν βρωμουσε ετσι κι αλλιως σαν βρεγμενος σκυλος η γιαγια, αλλα ηταν παραπανω απο το φυσιολογικο.
Και τι εκανες.
Αρχισα να ουρλιαζω πολυ δυνατα γιατι καταλαβα οτι ηταν ο λυκος που ειχε τρεξει και ειχε αντικαταστησει τη γιαγια μου και την ειχε φαει. Και μετα, δεν θυμαμαι, ολα σκοτεινα, μετα η γιαγια μου με εφαγε μαλλον.
Και μετα τι εγινε;
Ε μετα σκοταδι για πολυ ωρα, και οταν ξυπνησα ξαφνικα ημουν στο κρεβατι της γιαγιας, το κουφαρι του λυκου ηταν στο πατωμα μεσα σε αιματα, φορουσε ακομα τα ρουχα της γιαγιας, και διπλα μου ηταν ο κυνηγος. Καπνιζε. Δεν φορουσε μπλουζα. Παραξενευτηκα. Και μετα κοιταξα καλυτερα τον λυκο και δεν ηταν ο λυκος πια, ηταν η γιαγια μου. Η γιαγια μου...
Και μετα κοιταξα και τα χερια μου, αιματα παντου, και κοιταξα και τον κυνηγο, εμοιαζε με τον πατερα μου, τριχωτος, κοιταξα ξανα τα χερια μου, αυτα πηραν δικια τους ζωη, δεν ημουν εγω και μετα, μετα πηρα το οπλο του και τον πυροβολησα, οχι εγω, τα χερια μου, δεν ημουν εγω, εγω απλως κοιτουσα. Ειχε σκοτωσει τη γιαγια μου, και οταν πηγα να του δωσω τη τελευταια σφαιρα τον ειδα γελουσε, εφτυνε αιμα και γελουσε "Πορνη, σου αρεσει να σκοτωνεις ε; Σου αρεσει να πηδιεσαι και να σκοτωνεις ε; Εισαι καλυτερη απο τη μανα σου να ξερεις, και στο θανατο και στο γαμησι" Και μετα μπαμ, του εριξα, οχι εγω, τα χερια μου, και μετα το σκουφακι μου εγινε κοκκινο. Απο το αιμα. Κοκκινο... Η γιαγια μου...
Ευχαριστω Kausel, θες να ξεκουραστεις λιγο; Θες να σταματησουμε για σημερα; Ναι; Ωραια.
Αδερφη, αδερφη, ελατε να παρετε την Kausel. Τελειωσαμε για σημερα.
..................................................................................................
Σημειωσεις του Δρ. ψυχολογου Charles Perrault,απο μια συναντηση με την Κausel, αυτοαποκαλουμενη και ως Κοκκινοσκουφιτσα.
- Δεν εχει επιγνωση του διπλου φονικου που εχει διαπραξει.
- Αρνειται οτι ηταν η ιδια, κλασσικη περιπτωση depersonalisation disorder.
- Πιθανον να εμφανιζει την παραισθηση Fregoli διοτι εβλεπε παντου τον λυκο.
- Γιατι λυκος; Αρχεγονο συμβολο, πιθανος εξωστρακισμος της κακιας πατρικης φιγουρας.
- Πιθανον ομως απο τα λεγομενα των γειτονων της γιαγιας, το θυμα να μην ειχε διαυγεια πνευματος και να μιλαμε για ομαδικη παρακρουση (folie á deux) και η γιαγια να πιστευε οντως πως ειναι λυκανθρωπος και να της μετεδωσε τη πεποιθηση της.
- Αν αυτο ισχυει μιλαμε για κλασσικη περιπτωση ενος family nexus που παγιδευσε τη μικρη στις παραισθησεις της.
- Και αν αυτο ισχυει, γιατι την ημερα της κρισης και του φονικου δεν την αναγνωρισε; Γιατι επεμενε οτι αντικατασταθηκε με το λυκο; Μηπως πασχει απο συνδρομο capgras;
- Οσον αφορα το τροπο θανατωσης της γιαγιας, το ξεκοιλιασμα ισως ειναι ισχυρη ενδειξη piquerism.
- Πιθανον να υπαρχουν ευθυνες της μητερας για εκθεση ανηλικου σε κινδυνο.
- Ο κυνηγος τι ρολο βαραει; Γιατι λεει πως γνωριζε την μητερα; Και γιατι επελεξε να τον βλεπει σαν κυνηγο; Μηπως η δραστρια ειναι φαν της holly hunter; Δε λεω, κι εμενα μου αρεσε σε αυτη τη ταινια, αλλα δε βλεπω λογο να γινεται ψυχωση η συγκεκριμενη ηθοποιος σε καποιον εκτος επαγγελματος. Και αν ισχυει αυτο τελικα, γιατι το καλαθι της Κοκκινοσκουφιτσας με την σπανακοπιτα (κοκκινολαχανοπιτα) δεν ηταν μαρκας hunter;
.....................................................................................................................
Σημειωσεις της Δρ. Παιδοψυχολογιας Μαρας Σ., πανω σε μια εκθεση που εγραψε η ασθενης της Μisirlou Oubliez με θεμα "Ενα παραμυθι".
- Μιλαμε η κοπελα has gone bananas
- Κλασσικη περιπτωση hypergraphia blogger disorder
- Να θυμηθω αυτο το καλορε που εγραψε η so called blogger με το Δαφνη Σεπολια να το πω το βραδυ που θα παω για κρασι με τις Καττινες στο Rosebud
lundi, décembre 18, 2006
Το Christmas στον λαιμο σας...
Λοιπον, here's the deal:
Διαλεγουμε απο ενα παραμυθι, και την Πεμπτη ανεβαζουμε ενα κειμενο εμπνευσμενο απο αυτο, γραφουμε δικο μας, αντιγραφουμε, διαγραφουμε, παραγραφουμε, κανουμε ο,τι μας κατεβει στο κεφαλι.
Εικ. 1 Η κοκκινοσκουφιτσα...ΝΟΤ!
Υ.Γ. Ο Fight Back, επειδη παντα ηταν κακομαθημενο παιδι εχει ηδη διαλεξει τον Τζακ και τη φασολια. Σας παρακαλω, διαλεχτε κατι αλλο, γιατι αλλιως θα ερθει απο το σπιτι μου για παραπονα κλαιγοντας και πιστεψτε με, γινεται πολυ ασχημος ανθρωπος οταν κλαιει.
Εικ. 2 Ποπο, fight back πως εισαι ετσι; Παλι εκλαιγες;
Διαλεγουμε απο ενα παραμυθι, και την Πεμπτη ανεβαζουμε ενα κειμενο εμπνευσμενο απο αυτο, γραφουμε δικο μας, αντιγραφουμε, διαγραφουμε, παραγραφουμε, κανουμε ο,τι μας κατεβει στο κεφαλι.
Εικ. 1 Η κοκκινοσκουφιτσα...ΝΟΤ!Να γεμισει η blogoσφαιρα παραμυθια. You know, for the kids...
Υ.Γ. Ο Fight Back, επειδη παντα ηταν κακομαθημενο παιδι εχει ηδη διαλεξει τον Τζακ και τη φασολια. Σας παρακαλω, διαλεχτε κατι αλλο, γιατι αλλιως θα ερθει απο το σπιτι μου για παραπονα κλαιγοντας και πιστεψτε με, γινεται πολυ ασχημος ανθρωπος οταν κλαιει.
Εικ. 2 Ποπο, fight back πως εισαι ετσι; Παλι εκλαιγες;Eternity and nachos with cheddar cheese toping(*)
Αχ, αρνι....
Εδω που εισαι ημουνα (και κει που εισαι θα΄ρθω;)
(Προς φιλους επισκεπτες: Ε, δε χρειζετε να τα ξερετε και ολα ε;)
(Προς φιλους επισκεπτες: Ε, δε χρειζετε να τα ξερετε και ολα ε;)
(*) Στον Σ.
vendredi, décembre 15, 2006
Total Eclipse Of The Heart
Σημερα ειναι απο αυτα τα βραδια που ειμαι τοσο μελαγχολικη...(*)
Τετοια βραδια, ο ερως μου καρφωνει ενα απο τα -λεωνιδα- βελη του στο στηθος και μετα παει και καρφωνει και εναν ξεγυρισμενο στην μιζερια, γεννανε την καψουρα και μου την αφηνουν σαν εκθετο βρεφος στην πορτα της ψυχης μου για υιοθεσια.
Κι εγω τοτε θελω να ακουω λυπητερα Ρομ (this is a politically correct blog) βιολια, να μετραω τις σταγονες της βροχης στο παραθυρο ή εστω να μετραω τις σταγονες που περιεχει ενα μπουκαλακι axis tortugas και να τρωω σοκολατακια και να γραφω-σβηνω σημειωματακια αυτοκτονιας. Γι' αυτον. Δεν ξερω ποιον. Αλλα ειναι γι' αυτον, εναν ελληνα παλλικαρα αψηλο και παραδοσιακο:
"Aγαπημενε μου,
οταν θα διαβαζεις αυτες τις γραμμες εκτος του οτι θα τις εχεις διαβασει, θα εχω κανει την υπερτατη θυσια για σενα.
Θα εχω ηδη γινει τροφη για μονοδολι (ή χαλκιδεϊκο) και συ με αυτο θα πιασεις επιτελους τον σαργο που παντα ονειρευοσουν.
Σε αγαπω ελληνικα ιοταμο ιταλικα.
Μissy"
.......................................................
Και να, εκει που εχω αποστειρωσει το astor και ειμαι ετοιμη να κοψω τη φλεβα μια σκεψη περναει απο το μυαλο μου. Και αν ο παλλικαρας ειναι κινεζακι? Συμπληρωνω το κειμενο λοιπον:
Τετοια βραδια, ο ερως μου καρφωνει ενα απο τα -λεωνιδα- βελη του στο στηθος και μετα παει και καρφωνει και εναν ξεγυρισμενο στην μιζερια, γεννανε την καψουρα και μου την αφηνουν σαν εκθετο βρεφος στην πορτα της ψυχης μου για υιοθεσια.
Κι εγω τοτε θελω να ακουω λυπητερα Ρομ (this is a politically correct blog) βιολια, να μετραω τις σταγονες της βροχης στο παραθυρο ή εστω να μετραω τις σταγονες που περιεχει ενα μπουκαλακι axis tortugas και να τρωω σοκολατακια και να γραφω-σβηνω σημειωματακια αυτοκτονιας. Γι' αυτον. Δεν ξερω ποιον. Αλλα ειναι γι' αυτον, εναν ελληνα παλλικαρα αψηλο και παραδοσιακο:
"Aγαπημενε μου,
οταν θα διαβαζεις αυτες τις γραμμες εκτος του οτι θα τις εχεις διαβασει, θα εχω κανει την υπερτατη θυσια για σενα.
Θα εχω ηδη γινει τροφη για μονοδολι (ή χαλκιδεϊκο) και συ με αυτο θα πιασεις επιτελους τον σαργο που παντα ονειρευοσουν.
Σε αγαπω ελληνικα ιοταμο ιταλικα.
Μissy"
.......................................................
Και να, εκει που εχω αποστειρωσει το astor και ειμαι ετοιμη να κοψω τη φλεβα μια σκεψη περναει απο το μυαλο μου. Και αν ο παλλικαρας ειναι κινεζακι? Συμπληρωνω το κειμενο λοιπον:
"Τα φαρμακερα
βελη του ερωτα μου
κανουν χαι-κου
Και γω μετραω
οι συλλαβες λεξεων
να βγουν σωστες ς"
.....................................................................................................................
Ξαναπιανω στο χερι τη λεπιδα, το κρυο μεταλλο ακουμπαει το μελλοντικα κρυο τριχωτο χερακι μου. Και ξαφνικα το worst case scenario. Ω ρε πουστημ' και αν ειναι Ισλανδος? Και αν ακουει epic metal?Ας φτιαξω και ενα kenning να βρισκεται. Μην παει χαμενη η θυσια, τοσο αιμα θα χυσω για χαρη του, ηπια και κατι πορτοκαλαδες το απογευμα, χαρμα αυτα τα μερλιν, θα'χω πολυ αιμοπεταλιο, οχι μαλακιες.
"Το γερακι της δροσιας του σπαθιου τραφηκε με ηρωες στον καμπο.
Φιδια της σεληνης των πειρατων εκπληρωσαν το θελημα των σιδηρων.
Το αρχαιο μονοπατι του υπνου χαθηκε και ο ταυρος της παλιρροιας
μπαρκαρε για την γη του μαυρου κυκνου. Και πηρε και μενα μαζι του και ολο μου το σοι.
Ω! αγαπημενε μου εσυ Ω! Ω!"
......................................................................................................
Ειναι κατι βραδια, που προσπαθωντας να καλυψω ολες τις περιπτωσεις γινονται πρωι και πανω που ειμαι ετοιμη να περασω στην απεναντι οχθη μαζι με τους καταραμενους ερωτευμενους, πανω απο το αδειο κουτι με τα σοκολατακια, περιτριγυρισμενη απο τσιγγανικα (ρομ, ρομ γαμωτο, ξεχαστηκα) βιολια που εχουν σταματησει απο ωρα να παιζουν -κουραστηκαν οι οργανοπαιχτες-, και εχοντας αφησει αυτοκτονικο σημειωμα παυλα επιτομη εγκυκλοπαιδεια της παγκοσμιας ποιησης, χτυπαει το ξυπνητηρι και πρεπει να παω για δουλεια παλι. Get busy dying or get busy trying. Or get busy anyway.
(*)...NOT!
βελη του ερωτα μου
κανουν χαι-κου
Και γω μετραω
οι συλλαβες λεξεων
να βγουν σωστες ς"
.....................................................................................................................
Ξαναπιανω στο χερι τη λεπιδα, το κρυο μεταλλο ακουμπαει το μελλοντικα κρυο τριχωτο χερακι μου. Και ξαφνικα το worst case scenario. Ω ρε πουστημ' και αν ειναι Ισλανδος? Και αν ακουει epic metal?Ας φτιαξω και ενα kenning να βρισκεται. Μην παει χαμενη η θυσια, τοσο αιμα θα χυσω για χαρη του, ηπια και κατι πορτοκαλαδες το απογευμα, χαρμα αυτα τα μερλιν, θα'χω πολυ αιμοπεταλιο, οχι μαλακιες.
"Το γερακι της δροσιας του σπαθιου τραφηκε με ηρωες στον καμπο.
Φιδια της σεληνης των πειρατων εκπληρωσαν το θελημα των σιδηρων.
Το αρχαιο μονοπατι του υπνου χαθηκε και ο ταυρος της παλιρροιας
μπαρκαρε για την γη του μαυρου κυκνου. Και πηρε και μενα μαζι του και ολο μου το σοι.
Ω! αγαπημενε μου εσυ Ω! Ω!"
......................................................................................................
Ειναι κατι βραδια, που προσπαθωντας να καλυψω ολες τις περιπτωσεις γινονται πρωι και πανω που ειμαι ετοιμη να περασω στην απεναντι οχθη μαζι με τους καταραμενους ερωτευμενους, πανω απο το αδειο κουτι με τα σοκολατακια, περιτριγυρισμενη απο τσιγγανικα (ρομ, ρομ γαμωτο, ξεχαστηκα) βιολια που εχουν σταματησει απο ωρα να παιζουν -κουραστηκαν οι οργανοπαιχτες-, και εχοντας αφησει αυτοκτονικο σημειωμα παυλα επιτομη εγκυκλοπαιδεια της παγκοσμιας ποιησης, χτυπαει το ξυπνητηρι και πρεπει να παω για δουλεια παλι. Get busy dying or get busy trying. Or get busy anyway.
(*)...NOT!
mardi, décembre 12, 2006
Ιδρωμενος γαμος
Λιγα λογια για το εργο:
Αν πω σε αυτους που με ξερουν οτι κανω ροκανισματα στους κοιλιακους μου, αυτο που θα καταλαβουν ειναι οτι ειμαι μπρουμυτα ξαπλωμενη σαν χαλακι στο πατωμα και λυνω ασκησεις διανυσματικου λογισμου τρωγοντας σαλατα. Και θα εχουν δικιο.
Αν παλι τους πω οτι ειμαι στον διαδρομο και τρεχω θα καταλαβουν οτι ειμαι στον κεντρικο διαδρομο του σανατοριου, αυτον με τα βαλσαμωμενα ζωα και τους στοιχειωμενους πινακες ψυχιατρων, εχω ξεφυγει απο τους νοσηλευτες μου και τρεχω σαν δαιμονισμενη. Και παλι δικιο θα εχουν.
Δεν θα προσπαθησω να τους πεισω για την εγγραφη μου στο γυμναστηριο, για το οτι εχω αποφασισει να λιωσω τα υπεροχα ξυγγακια μου και να αποκτησω ενα six-pack με τη βοηθεια της γυμναστικης και του Θεου οπως ακριβως εκανε ο Αντωνιος για να κερδισει την Κλεοπατρα (απο-λιπη ο Θεος Αντωνιο...)
Απο τα γυμναστηρια απεχω φυσει και θεσει και αλλες ωραιες λεξεις που τελειωνουν σε -ει, οπως χεσει και πεσει (και λειπει ο μακαριτης ο γερος απο την προταση). Δεν θελω να γυμναστω και το ξερουν. Και δεν θα με πιστεψουν αν τους το πω οτι θελω. Οποτε γιατι να τους το πω?
Δεν τα εχω αναγκη κιολας. Εχω μια ωραια ζεστη μαλακη κοιλιτσα, ωραιους ραχιαιους by deafault, δυνατα ποδια-ναι εξυπνε, μυς ειναι, πιασε να δεις-, γαμπα Σαραβακου (μια φορα που ειχα καιρο να ξυρισω ποδια η μανα μου ειπε στις αδερφες μου, δειχνοντας τους τα ποδια μου, οτι ετσι θα ηταν τα ποδια του αδερφου μας, αν ειχαμε αδερφο), εχω αντοχες Πετρελη -χτυπα κι αλλο-, και γενικα μπορω να σηκωσω με ευκολια ανθρωπο 90 κιλων -το ζυγισμα γινεται μετα το ψησιμο-.
Μην φανταστεις, δεν ειμαι καμια μουνιτσα, σηκωνω βελτιωσεις -αρκει αυτες να ζυγιζουν μεχρι 90 κιλα,δες παραπανω- Και κιλα πρεπει να χασω και τα νυχια μου πρεπει να σταματησω να τρωω και κατι πρεπει να κανω και με τα μαλλια μου, αλλα εμενα μου αρεσω και καμια φορα αρεσω οπως ειμαι. Ανωμαλο αλλα συμβαινει.
Γιατι να μπω στον κοπο λοιπον? Διοτι αγαπαω πολυ τους φιλους μου. Και οταν δυο απο αυτους αποφασισαν να παντρευτουν μου ανεθεσαν τον δυσκολο ρολο της κουμπαρας. Και οπως καθε σωστη κουμπαρα πρεπει να γινω λιγο χειροτερη απο τη νυφη, και οχι λιγο καλυτερη απο την θεια της νυφης που ειναι σαν γρια κοτα, ζουμερη μεν αλλα να αργω να βρασω. "Ψωναρα, ψωναρα" φωναζεις και σε ακουω. "Θες να τραβηξεις την προσοχη πανω σου, μικροαστικη μυξα αποκαλυφτηκες" .Οχι ρε συ, αληθεια, δεν θα το κανω για μενα, θα το κανω για να εχουν οι φιλοι μου καλες φωτογραφιες γαμου. Και κυριως θα το κανω επειδη αγαπω το παιδακι που καποτε θα κανουν και δεν θελω οταν αυτο περασει την φαση που θα βλεπει ταινιες ντισνει και τα οικογενειακα βιντεο απο τον γαμο και την βαφτιση του εκατονταδες φορες, να με βλεπει και να σκιαζεται.
Εικ. 1 Εγω μετα απο 9 μηνες γυμναστικης.
Υπομονη αγορια.
Σκοπευω λοιπον σε αυτους τους 9 μηνες που εμειναν να περπατησω την αποσταση μεχρι την Παναγια της Tηνου πανω στο διαδρομο, να σηκωσω βαρη οσα και τα οικογενειακα βαρη ενος μεθυστακα Καθολικου ιρλανδου και να βρω μια πλατεια με σκαλα στη νεα Φιλεδελφεια να την ανεβοκατεβαινω σαν τον Ροκι.
Και οσο και να αηδιαζω με τα γυμναστηρια, οσο και να τα θεωρω αθλητικο αυνανισμο, θα σφιξω τα δοντια και θα ιδρωσω. Και μαζι μου θα παρασυρω τη νυφη -και ας εχει ηδη σφιχτο κωλαρακι- και τον γαμπρο -και ας εχει και αυτος ηδη μουσκουλο ποπαι-. Αρκει μονο να θυμηθουμε να κανουμε ενα ντουζακι πριν παμε στην εκκλησια. Γιατι αλλιως...
Εικ.2 Οι καλεσμενοι χαιρετανε το νιοπαντρο ζευγαρι
Αν παλι τους πω οτι ειμαι στον διαδρομο και τρεχω θα καταλαβουν οτι ειμαι στον κεντρικο διαδρομο του σανατοριου, αυτον με τα βαλσαμωμενα ζωα και τους στοιχειωμενους πινακες ψυχιατρων, εχω ξεφυγει απο τους νοσηλευτες μου και τρεχω σαν δαιμονισμενη. Και παλι δικιο θα εχουν.
Δεν θα προσπαθησω να τους πεισω για την εγγραφη μου στο γυμναστηριο, για το οτι εχω αποφασισει να λιωσω τα υπεροχα ξυγγακια μου και να αποκτησω ενα six-pack με τη βοηθεια της γυμναστικης και του Θεου οπως ακριβως εκανε ο Αντωνιος για να κερδισει την Κλεοπατρα (απο-λιπη ο Θεος Αντωνιο...)
Απο τα γυμναστηρια απεχω φυσει και θεσει και αλλες ωραιες λεξεις που τελειωνουν σε -ει, οπως χεσει και πεσει (και λειπει ο μακαριτης ο γερος απο την προταση). Δεν θελω να γυμναστω και το ξερουν. Και δεν θα με πιστεψουν αν τους το πω οτι θελω. Οποτε γιατι να τους το πω?
Δεν τα εχω αναγκη κιολας. Εχω μια ωραια ζεστη μαλακη κοιλιτσα, ωραιους ραχιαιους by deafault, δυνατα ποδια-ναι εξυπνε, μυς ειναι, πιασε να δεις-, γαμπα Σαραβακου (μια φορα που ειχα καιρο να ξυρισω ποδια η μανα μου ειπε στις αδερφες μου, δειχνοντας τους τα ποδια μου, οτι ετσι θα ηταν τα ποδια του αδερφου μας, αν ειχαμε αδερφο), εχω αντοχες Πετρελη -χτυπα κι αλλο-, και γενικα μπορω να σηκωσω με ευκολια ανθρωπο 90 κιλων -το ζυγισμα γινεται μετα το ψησιμο-.
Μην φανταστεις, δεν ειμαι καμια μουνιτσα, σηκωνω βελτιωσεις -αρκει αυτες να ζυγιζουν μεχρι 90 κιλα,δες παραπανω- Και κιλα πρεπει να χασω και τα νυχια μου πρεπει να σταματησω να τρωω και κατι πρεπει να κανω και με τα μαλλια μου, αλλα εμενα μου αρεσω και καμια φορα αρεσω οπως ειμαι. Ανωμαλο αλλα συμβαινει.
Γιατι να μπω στον κοπο λοιπον? Διοτι αγαπαω πολυ τους φιλους μου. Και οταν δυο απο αυτους αποφασισαν να παντρευτουν μου ανεθεσαν τον δυσκολο ρολο της κουμπαρας. Και οπως καθε σωστη κουμπαρα πρεπει να γινω λιγο χειροτερη απο τη νυφη, και οχι λιγο καλυτερη απο την θεια της νυφης που ειναι σαν γρια κοτα, ζουμερη μεν αλλα να αργω να βρασω. "Ψωναρα, ψωναρα" φωναζεις και σε ακουω. "Θες να τραβηξεις την προσοχη πανω σου, μικροαστικη μυξα αποκαλυφτηκες" .Οχι ρε συ, αληθεια, δεν θα το κανω για μενα, θα το κανω για να εχουν οι φιλοι μου καλες φωτογραφιες γαμου. Και κυριως θα το κανω επειδη αγαπω το παιδακι που καποτε θα κανουν και δεν θελω οταν αυτο περασει την φαση που θα βλεπει ταινιες ντισνει και τα οικογενειακα βιντεο απο τον γαμο και την βαφτιση του εκατονταδες φορες, να με βλεπει και να σκιαζεται.
Εικ. 1 Εγω μετα απο 9 μηνες γυμναστικης.Υπομονη αγορια.
Σκοπευω λοιπον σε αυτους τους 9 μηνες που εμειναν να περπατησω την αποσταση μεχρι την Παναγια της Tηνου πανω στο διαδρομο, να σηκωσω βαρη οσα και τα οικογενειακα βαρη ενος μεθυστακα Καθολικου ιρλανδου και να βρω μια πλατεια με σκαλα στη νεα Φιλεδελφεια να την ανεβοκατεβαινω σαν τον Ροκι.
Και οσο και να αηδιαζω με τα γυμναστηρια, οσο και να τα θεωρω αθλητικο αυνανισμο, θα σφιξω τα δοντια και θα ιδρωσω. Και μαζι μου θα παρασυρω τη νυφη -και ας εχει ηδη σφιχτο κωλαρακι- και τον γαμπρο -και ας εχει και αυτος ηδη μουσκουλο ποπαι-. Αρκει μονο να θυμηθουμε να κανουμε ενα ντουζακι πριν παμε στην εκκλησια. Γιατι αλλιως...
Εικ.2 Οι καλεσμενοι χαιρετανε το νιοπαντρο ζευγαρι
και την κουμπαρα κατα την εξοδο τους απο την εκκλησια.
vendredi, décembre 08, 2006
Y
"Why" is the only question that bothers people enough to have an entire letter of the alphabet named after it.
The alphabet does not go "A B C D What? When? How?" but it does go "V W X Why? Z."
"Why?" is always the most difficult question to answer. You know where you are when someone asks you "What's the time?" or "When was the battle of 1066?" or "How do these seatbelts work that go tight when you slam the brakes on, Daddy?" The answers are easy and are, respectively, "Seven-thirty-five in the evening," "Ten-fifteen in the morning," and "Don't ask stupid questions."
But when you hear the word "Why?," you know you've got one of the biggest unanswerables on your hands, such as "Why are we born?" or "Why do we die?" and "Why do we spend so much of the intervening time receiving junk mail?"
Or this one:
"Will you go to bed with me?"
"Why?"
There's only ever been one good answer to that question "Why?" and perhaps we should have that in the alphabet as well. There's room for it. "Why?" doesn't have to be the last word, it isn't even the last letter. How would it be if the alphabet ended, "V W X Why? Z," but "V W X Why not?"
Don't ask stupid questions...
Douglas Adams, "The salmon of doubt"
----------------------------------------------------------------------------------------------
Στα πλαισια ενος ισορροπημενου blog, που βριθει (<--επιτηδες δεν εβαλα τονο εδω, ποτε δεν εμαθα που τονιζεται αυτη η λεξη, και ωρες-ωρες αμφιβαλλω και για την υπαρξη της) απο προσωπικα cultural references θεωρησα εσωτερικη αναγκη να ανεβασω αυτο το κειμενο του λατρεμενου μου Douglas Adams. Θελω να τονισω οτι με τον late Adams, ειχαμε την ιδια μερα γενεθλια και αν αυτο σημαινει οτι θα εχω τη μοιρα του, τοτε θα γινω διασημη με τα γραπτα μου, και θα πεθανω νεα πριν βγω στην συνταξη, πραγμα το οποιο σκεφτομαι καθε φορα που φρικαρω με αυτα που χρωσταω στο ΤΣΜΕΔΕ και παρηγοριεμαι.
Επισης διεπιστωσα οτι δεν υπαρχει αυτο που λεμε "weekender greek blogger" και αν υπαρχει λεγεται αλλιως, τελος παντων, το παρον το αφιερωνω σ'αυτους που θα διαβασουν blogs ΚΑΙ αυτο το Σαββατοκυριακο, δηλαδη φοιτητες που κανουν διπλωματικη και απλα freaks του διαδικτυου (cunt me in), δυο κατηγοριες που εχω διαπιστωσει οτι και οι δυο διψανε για trivia.
Επισης σε αυτο το σημειο θα ηθελα να πω, και να φανει ασχετο στα ματια ασχετων, οτι καλο θα ηταν μερικες στιγμες να ζεις την στιγμη χωρις case studies για το τι μπορει να συμβει. Γιατι οι αδεσποτες μερες σου φιλε μου, μπορει να σημαδευουν το μελλον αλλα τελικα πετυχαινουν το γαμημενο το παρον μου.
Crna macka, beli macor
mercredi, décembre 06, 2006
Ατιτλο
Αποφασιζω να γραψω ενα καινουργιο κειμενο οταν βαριεμαι το παλιο και οταν αρχιζω να ντρεπομαι γι'αυτο που εγραψα, οταν μπαινω στο blog μου και τρωω στη μαπα την ιδια εικονα, την ιδια πρωτη προταση.
Και συμβαινει επισης το εξης, οσο πιο πολυ μου αρεσε το κειμενο μου, τοσο περισσοτερο ντρεπομαι και τοσο περισσοτερο στροφαρω τη μανιβελα του πνευματος μου για να σκεφτω με τι 8α καταπιαστω στη συνεχεια. Βρισκω ενα 8εμα, ή μαλλον για να ειμαι ειλικρινης βρισκω μια punch line και ενα υφολογικο ευρημα και χτιζω το θεμα (η μορφη ειναι το θεμα, α ρε μεγαλε Τζεης Τζους -Ευειδη- τωρα σε καταλαβαινω και σου υποσχομαι να τον τελειωσω καποτε τον Οδυσσεα σου).
Γραφω σκορπια λοιπον, αυτα που θελω υποτιθεται να δημοσιοποιησω. Και μαλιστα καθε φορα το προχειρο κειμενακι μου ειναι πιο επαγγελματικο. Επαγγελματικο, οχι οπως λεμε επαγγελματικο αυτοκινητο, να ειναι οικονομικο και να το γεμιζω γλαστρες και σανιδες του σερφ (διοτι εχω παρατηρησει οτι ολα τα επαγγελματικα αυτοκινητα στις διαφημισεις τα φορτωνουν με γλαστρες και stuff that cool dudes have). Επαγγελματικο, λες και ειμαι καμια αρθογραφος στον Νιου Γιορκερ, ενω το πολυ-πολυ να εγραφα τα πολιτιστικα στο Νιου Λιοσα.
Γιατι ομως τα τρωει η μαρμαγκα αυτα τα γαματα γαμιστερα κειμενα μου (ναι ρε, γαματα ειναι, τι αρπαζεσαι, ναι ρε, ψωνιο ειμαι, τραβας κανα ζορι, κι εσενα που σου πηρε 32 ποστ να το καταλαβεις και αν δεν στο λεγα δεν θα το καταλαβαινες, δεν εισαι καλυτερος, ενταξει? Και αλλαξε αυτο το υφακι πριν σου ριξω κουτουλια, διοτι αν παρατηρησεις σου εχω αφησει χωρις τονο και τη λεξη "γαματα", κυριως αυτη, και σε αυτην σε πληροφορω πως ο τονος παει στο πρωτο "α" οπως μπαινεις, αρα ειμαι πολυ ταπεινο ανθρωπακι τελικα, λοβ μι λοιπον,γιουηλ γιου?)
Λοιπον μαθε πως τα κειμενα αυτα δεν τους ειναι γραφτο να γεννηθουν διοτι ο 8εος του blogging τιμωρει τους βλασφημους νεοκοπους (και ξυλόκοπους) δοκιμιογραφους. Και τελικα, το γραφω εδω και ας μην κολλαει πολυ, η προσωπικη εμπειρια μου λεει οτι ο ορισμος του blog ειναι πως,
"blog ειναι αυτο που σου συμβαινει ενω εσυ κανεις αλλα σχεδια (drafts) γι΄αυτο."
Διοτι κατι συμβαινει *μπαμ* στη ζωη μου και τοτε ακυρωνεται αυτο που στομφωδες κειμενακι μου, η μορφη παυει να ειναι το θεμα (μαλακα Τζους τωρα θυμηθηκα γιατι δεν τελειωνω τον Οσυσσεα σου, εκει ρε, στο κατω ραφι να σκονιζεσαι, μη σωσεις και σε διαβασω) το θεμα ειναι το θεμα ξανα, και οι σκεψεις μου χοροπηδανε σαν λαγουδακια σε περιοδο αναπαραγωγης στο μυαλο μου και βγαινουν αβιαστα. Σαν κατουρηματακι που το κρατουσα ωρα.
Ανακεφαλαιωση λοιπον, ειπα μεχρι τωρα πως αυτα που γραφω τελικα βγαινουν αβιαστα:
συμβαν, επιμονες σκεψεις, πληκτρολογηση, κειμενο, κουμπακι δημοσιευσης, "ο γαμωτο το εγραψα με εψιλον γιωτα και εφαγα και ενα και", διορθωση, ξανακουμπακι δημοσιευσης, "γαμωτο και αλλα λαθη, να πα να γαμηθει, θα μου τα βρει και θα τα γραψει σε σχολιο ο It is."
Αυτη τη στιγμη ομως που γραφω συμβαινει το εξης, για πρωτη φορα δεν θελω απλως να πληκτρολογω τις σκεψεις μου, θελω να χτυπαω το κεφαλι μου στο πληκτρολογιο για να βγαλω απο μεσα μου ολα αυτα που περνανε απο το μυαλο μου. Υποφερω.
Θελω να πω για το αγχος της δουλειας μου, για τις ευθυνες που δεν μπορω να διαχειριστω, για μια διαισθηση που ειχα και που εγινε βεβαιοτητα και με στεναχωρησε, για το οτι μπορω να κανω κατι καλο και να κερδισω τον παραδεισο και θελω να ερθει το αυριο για να κανω οτι μπορω γι'αυτο, για το οτι κανενας δεν εχει προσεξει οτι γραφω συχνα τη λεξη "τελος παντων" και οτι στις αναφορικες προτασεις μου (ή μηπως ειναι κατηφορικα ψελλισματα?) δεν γραφω "ο οποιος/η οποια/ το όπιο" αλλα "που". Οτι δεν εχω προγραμμα στη ζωη μου, οτι καμια φορα νιωθω πολυ μονη σε ολα, οτι ισως ειμαι τεμπελα και δεν μπορω να παρω τη ζωη μου στα χερια μου, οτι γιατι εβαλα το ισως στην προηγουμενη προταση, οτι με τοσα οτι μπορω να χορεψω νησιωτικο αυτη τη στιγμη (οτι οτι οτι τι παναγιαμου εναπαιδι)
Τα ειπα και ξαλαφρωσα ομως, θα κανω ενα τσιγαρο,8α βαλω και καμια εικονουλα για να μην τρομαξει το κατεβατο, και για να την βλεπω και να την βαρεθω και να γραψω κατι αλλο, 8α πιω την τελευταια γουλια απο τον χτεσινο καφε μου και 8α παω να διαβασω την ιδια σελιδα -την ιδια σελιδα!- με χτες και προχτες, βλεπε προηγουμενα κειμενα.
Και για την ιστορια, στο draft που ετοιμαζα αυτη τη φορα, εγραφα για το προφανες, οτι για μενα τιποτα δεν ειναι οτι δειχνει, γιατι για μενα το προφανες ειναι ενα ζεστο ροφημα στιγμιαιου καφε το οποιο σερβιρεται με καλαμακι αποκλειστικα στην περιοχη του Θεσσαλικου Καμπου.
Α, και και κατι τελευταιο, τον τιτλο των κειμενων μου τον βρισκω παντα τελευταια στιγμη.
Εικ. 1 Ασχετη με το κειμενο αλλα με κοινωνικο μηνυμα.
"Μη διανοηθεις ποτε να τσαντισεις την Βεφα"
Και συμβαινει επισης το εξης, οσο πιο πολυ μου αρεσε το κειμενο μου, τοσο περισσοτερο ντρεπομαι και τοσο περισσοτερο στροφαρω τη μανιβελα του πνευματος μου για να σκεφτω με τι 8α καταπιαστω στη συνεχεια. Βρισκω ενα 8εμα, ή μαλλον για να ειμαι ειλικρινης βρισκω μια punch line και ενα υφολογικο ευρημα και χτιζω το θεμα (η μορφη ειναι το θεμα, α ρε μεγαλε Τζεης Τζους -Ευειδη- τωρα σε καταλαβαινω και σου υποσχομαι να τον τελειωσω καποτε τον Οδυσσεα σου).
Γραφω σκορπια λοιπον, αυτα που θελω υποτιθεται να δημοσιοποιησω. Και μαλιστα καθε φορα το προχειρο κειμενακι μου ειναι πιο επαγγελματικο. Επαγγελματικο, οχι οπως λεμε επαγγελματικο αυτοκινητο, να ειναι οικονομικο και να το γεμιζω γλαστρες και σανιδες του σερφ (διοτι εχω παρατηρησει οτι ολα τα επαγγελματικα αυτοκινητα στις διαφημισεις τα φορτωνουν με γλαστρες και stuff that cool dudes have). Επαγγελματικο, λες και ειμαι καμια αρθογραφος στον Νιου Γιορκερ, ενω το πολυ-πολυ να εγραφα τα πολιτιστικα στο Νιου Λιοσα.
Γιατι ομως τα τρωει η μαρμαγκα αυτα τα γαματα γαμιστερα κειμενα μου (ναι ρε, γαματα ειναι, τι αρπαζεσαι, ναι ρε, ψωνιο ειμαι, τραβας κανα ζορι, κι εσενα που σου πηρε 32 ποστ να το καταλαβεις και αν δεν στο λεγα δεν θα το καταλαβαινες, δεν εισαι καλυτερος, ενταξει? Και αλλαξε αυτο το υφακι πριν σου ριξω κουτουλια, διοτι αν παρατηρησεις σου εχω αφησει χωρις τονο και τη λεξη "γαματα", κυριως αυτη, και σε αυτην σε πληροφορω πως ο τονος παει στο πρωτο "α" οπως μπαινεις, αρα ειμαι πολυ ταπεινο ανθρωπακι τελικα, λοβ μι λοιπον,γιουηλ γιου?)
Λοιπον μαθε πως τα κειμενα αυτα δεν τους ειναι γραφτο να γεννηθουν διοτι ο 8εος του blogging τιμωρει τους βλασφημους νεοκοπους (και ξυλόκοπους) δοκιμιογραφους. Και τελικα, το γραφω εδω και ας μην κολλαει πολυ, η προσωπικη εμπειρια μου λεει οτι ο ορισμος του blog ειναι πως,
"blog ειναι αυτο που σου συμβαινει ενω εσυ κανεις αλλα σχεδια (drafts) γι΄αυτο."
Διοτι κατι συμβαινει *μπαμ* στη ζωη μου και τοτε ακυρωνεται αυτο που στομφωδες κειμενακι μου, η μορφη παυει να ειναι το θεμα (μαλακα Τζους τωρα θυμηθηκα γιατι δεν τελειωνω τον Οσυσσεα σου, εκει ρε, στο κατω ραφι να σκονιζεσαι, μη σωσεις και σε διαβασω) το θεμα ειναι το θεμα ξανα, και οι σκεψεις μου χοροπηδανε σαν λαγουδακια σε περιοδο αναπαραγωγης στο μυαλο μου και βγαινουν αβιαστα. Σαν κατουρηματακι που το κρατουσα ωρα.
Ανακεφαλαιωση λοιπον, ειπα μεχρι τωρα πως αυτα που γραφω τελικα βγαινουν αβιαστα:
συμβαν, επιμονες σκεψεις, πληκτρολογηση, κειμενο, κουμπακι δημοσιευσης, "ο γαμωτο το εγραψα με εψιλον γιωτα και εφαγα και ενα και", διορθωση, ξανακουμπακι δημοσιευσης, "γαμωτο και αλλα λαθη, να πα να γαμηθει, θα μου τα βρει και θα τα γραψει σε σχολιο ο It is."
Αυτη τη στιγμη ομως που γραφω συμβαινει το εξης, για πρωτη φορα δεν θελω απλως να πληκτρολογω τις σκεψεις μου, θελω να χτυπαω το κεφαλι μου στο πληκτρολογιο για να βγαλω απο μεσα μου ολα αυτα που περνανε απο το μυαλο μου. Υποφερω.
Θελω να πω για το αγχος της δουλειας μου, για τις ευθυνες που δεν μπορω να διαχειριστω, για μια διαισθηση που ειχα και που εγινε βεβαιοτητα και με στεναχωρησε, για το οτι μπορω να κανω κατι καλο και να κερδισω τον παραδεισο και θελω να ερθει το αυριο για να κανω οτι μπορω γι'αυτο, για το οτι κανενας δεν εχει προσεξει οτι γραφω συχνα τη λεξη "τελος παντων" και οτι στις αναφορικες προτασεις μου (ή μηπως ειναι κατηφορικα ψελλισματα?) δεν γραφω "ο οποιος/η οποια/ το όπιο" αλλα "που". Οτι δεν εχω προγραμμα στη ζωη μου, οτι καμια φορα νιωθω πολυ μονη σε ολα, οτι ισως ειμαι τεμπελα και δεν μπορω να παρω τη ζωη μου στα χερια μου, οτι γιατι εβαλα το ισως στην προηγουμενη προταση, οτι με τοσα οτι μπορω να χορεψω νησιωτικο αυτη τη στιγμη (οτι οτι οτι τι παναγιαμου εναπαιδι)
Τα ειπα και ξαλαφρωσα ομως, θα κανω ενα τσιγαρο,8α βαλω και καμια εικονουλα για να μην τρομαξει το κατεβατο, και για να την βλεπω και να την βαρεθω και να γραψω κατι αλλο, 8α πιω την τελευταια γουλια απο τον χτεσινο καφε μου και 8α παω να διαβασω την ιδια σελιδα -την ιδια σελιδα!- με χτες και προχτες, βλεπε προηγουμενα κειμενα.
Και για την ιστορια, στο draft που ετοιμαζα αυτη τη φορα, εγραφα για το προφανες, οτι για μενα τιποτα δεν ειναι οτι δειχνει, γιατι για μενα το προφανες ειναι ενα ζεστο ροφημα στιγμιαιου καφε το οποιο σερβιρεται με καλαμακι αποκλειστικα στην περιοχη του Θεσσαλικου Καμπου.
Α, και και κατι τελευταιο, τον τιτλο των κειμενων μου τον βρισκω παντα τελευταια στιγμη.
Εικ. 1 Ασχετη με το κειμενο αλλα με κοινωνικο μηνυμα."Μη διανοηθεις ποτε να τσαντισεις την Βεφα"
lundi, décembre 04, 2006
Embed of nails
Αγαπητε Polikarpe,
σε ευχαριστω για την πληροφορια.
Ελπιζω αυριο να μου πεις πως να βαζω και τραγουδακια στο blog μου.
Με Λοβοτομημενη λοβ,
Missy
P.S. Κυριες και κυριοι, Misirlou Oubliez proudly presents...Eugene Mirman
σε ευχαριστω για την πληροφορια.
Ελπιζω αυριο να μου πεις πως να βαζω και τραγουδακια στο blog μου.
Με Λοβοτομημενη λοβ,
Missy
P.S. Κυριες και κυριοι, Misirlou Oubliez proudly presents...Eugene Mirman
Waking life
5.00 το απογευμα. Ξαπλωσα για λιγο για να σκεφτω χαρουμενα πραγματα. Ανοιξα το βιβλιο που διαβαζω αυτο το καιρο στην ιδια σελιδα που ημουν χτες και προχτες οταν με πηρε ο υπνος. Στην ιδια σελιδα. Το κρατησα για λιγο ανοιχτο αλλα προτιμησα να κοιταω το ταβανι και να σκεφτομαι. Γιατι να χαραμιζω χρονο για το βιβλιο οταν σκεφτομαι τοσο ωραια πραγματα? Εβγαλα τα γυαλια και ακουμπησα το βιβλιο στο στη8ος μου. Συνεχισα να σκεφτομαι χαρουμενα πραγματα. Που εγιναν και που 8α μπορουσαν να γινουν, αλλα δεν 8α γινουν. Δεν 8α γινουν διοτι ειναι αυτα, οι στιγμες που ονειρευομαι οτι 8α ερ8ουν, σαν το φιλμ μιας ζωης μου το οποιο δεν 8α εμφανιστει ποτε, μολις ριξω μια ματια με τη σκεψη μου παιρνει φως και καιγεται. Εχω σκεφτει πολλες φορες να σταματησω να ζω με τα ονειρα μου, να μην καιω τις μελλοντικες αναμνησεις μου αλλα δεν γινεται, και εξαλλου εχω συνηθισει και δεν με πειραζει τοσο τωρα πια. Αλλα αν μπορουσα να τα καταφερω μονο για μια φορα. Μετα αποκοιμη8ηκα χαμογελωντας. Ειδα στον υπνο μου οτι χτυπουσε το κινητο μου, οτι ο κυριος Κ. δεν ηθελε να μου δωσει τα λεφτα που ηδη μου εχει δωσει απο το Σαββατο για το τοπογραφικο, επειδη τα εψαχνε μεσα στο σκοταδι και αργουσε να μου τα δωσει και πιστεψε οτι εγω αμφεβαλλα γι'αυτον. Τον εθιξα. Εφυγε τρεχοντας απο το γραφειο και εγω τον ακολουθησα γιατι δεν μου αρεσει να με πιανουν κοροιδο, μπηκε στην νταλικα του, παρα το οτι δουλευει σε εργοστασιο, και μου τα πεταξε στα μουτρα απο το παραθυρο. Εγω ενιωσα ασχημα που αμφεβαλλα γι'αυτον, τα κοιταξα καλυτερα ομως και ειδα οτι ηταν χαρτονομισματα των πεντακοσιων δραχμων, χωρις αξια, πηρα τηλεφωνο την Κ. που τον ειχε στειλει σε μενα να του κανω το σχεδιο, να της πω να τον προσεχει γιατι ειναι απατεωνας, αλλα ενω περιμενα να το σηκωσει, κοιταξα καλυτερα και ειδα οτι μεσα στα πεντακοσαρικα ειχε αφησει πολλα ευρω, κανονικα επρεπε να του δωσω ρεστα. Ενιωσα τοσο ασχημα. Αμφεβαλλα γι' αυτον. Μετα ξαναχτυπησε το κινητο αλλα εβλεπα οτι μαγειρευα brownies και με μαλωνε ο Πόλης επειδη αλλα του ειπα οτι γραφω και αλλα γραφω τελικα. Και ξαναζουσα το Σαββατο και ενα αλλο Σαββατο πριν ενα μηνα που ειχα περασει ομορφα, αλλα δεν ειχα γραψει ουτε αραδα γι'αυτο και τωρα 8α μπει να διαβασει το blog μου η Μ. και δεν 8α το δει πουθενα οτι περασα υπεροχα. Ξυπνησα ευτυχισμενη. Γιατι δεν ονειρευτηκα ουτε στιγμη το μελλον. Και τωρα ολα μπορει να γινουν λοιπον. Ολα.
