Chantez à l'âne, il vous fera des pêts
La petite chanteuse á grand cul.
samedi, juin 13, 2009
Κεφτεδες κοκκινιστες
Working title: Αριστερη κλειστη, δεξια ανοιχτη.
Οταν φτασω τα 33, θα σταθω για λιγο και θα σκεφτω αν ολα (θα) πανε καλα (τοτε), αν η δουλεια που κανω αποδιδει αυτα που της αναλογουν, αν αξιζει γενικα αυτη η ασυναισθητη αψυχολογητη ροτα που εχω βαλει και θα αποφασισω αν θα συνεχισω ή θα τα βροντηξω ολα και θα κανω ο,τι μου καπνισει γιατι ετσι κι αλλιως δεν θα εχω πατησει ουτε σε μια απο τις ροδιες των προηγουμενων στην πεπατημενη της ζωης ως τοτε.
Επειδη μαλλον θα συμβει το δευτερο και δεν θελω να με βρω απροετοιμαστη, (του Μασιστα τα παιδια πριν πεινασουν σαπουνιζουν, που λεει περιπου και μια παροιμια, ισως και οχι παλι βεβαια), κατα καιρους κανω σχεδια εκκενωσης του πλοιου. Ενα απο αυτα, για το οποιο εψαχνα προχτες, ηταν η περιπτωση να γινω διαχειριστης εναεριας κυκλοφοριας, μια δουλεια που εχει αρκετα απο τα κουαλιτιζ που ψαχνω, -καλοι μισθοι, ανωμαλα ωραρια και διεθνες περιβαλλον- αλλα με λυπη διεπιστωσα οτι για να γινεις κατι τετοιο πρεπει να εισαι κατω απο 25 χρονων. Δηλαδη ηδη για μερικα πραγματα ειμαι πολυ γρια.Μαλιστα.
Μια αλλη ομως εναλλακτικη εμφανιστηκε εξαφνα μπροστα μου, κατα το προσφατο ταξιδι μου στην Ιρλανδια, και αυτη ηταν να ανοιξω ενα ελληνικο εστιατοριο στο Δουβλινο. Η καινοτομια για τους εκει θαμωνες που θα εισαγει το -WARNING! lack of originality alert-"El Greco" ή το "Ζorbas", δεν εχω αποφασισει ακομα το ονομα, να κλεινει η κουζινα στις 12 το βραδυ αντι για τις 8 ξερωγω, και λυμασμενοι περιφερομενοι να βρισκουν ενα πιατο φαγακι, εκεινες τις ωρες, νομιζω οτι αρκει για να κανει αυτην την επενδυση κερδοφορα.
Θα ειμαι σκλαβακι της κουζινας μου, ολες τις μερες μου θα τις περναω εκει, ακομα και τις Δευτερες που θα'μαι κλειστα θα περιφερομαι στις μαναβικες για φρεσκες πρωτες υλες, θα κυλαει η ζωη μου αναμεσα σε τετζερια, γεμιστες ντοματες και τηγανουρια, θα κανω εγχυση χαρας στον οισοφαγο πεινασμενων ντοπιων και ταξιδευτων, και οποτε βρισκω χρονο αναμεσα σε δυο παραγγελιες, θα σκουπιζω τις ζουμερες σαλτσες της πατριδας απο τα χερια στην ποδια μου, και την ζεστη του πετρογκαζ απο το μετωπο με μια αναστροφη του αξιου πλεον χεριου μου, και θα καθομαι με αγνωστους απο ολο τον κοσμο να συζηταμε για 15 λεπτα, ολα τα σημαντικα που μας εχει μαθει η ζωη, γιατι οταν υπαρχει καλη διαθεση και εισαι χορτατος, 15 λεπτα ειναι αρκετα για να τα πεις ολα.
Η αληθεια ειναι πως νιωθω μια πολυ βαθια θλιψη.
Οταν φτασω τα 33, θα σταθω για λιγο και θα σκεφτω αν ολα (θα) πανε καλα (τοτε), αν η δουλεια που κανω αποδιδει αυτα που της αναλογουν, αν αξιζει γενικα αυτη η ασυναισθητη αψυχολογητη ροτα που εχω βαλει και θα αποφασισω αν θα συνεχισω ή θα τα βροντηξω ολα και θα κανω ο,τι μου καπνισει γιατι ετσι κι αλλιως δεν θα εχω πατησει ουτε σε μια απο τις ροδιες των προηγουμενων στην πεπατημενη της ζωης ως τοτε.
Επειδη μαλλον θα συμβει το δευτερο και δεν θελω να με βρω απροετοιμαστη, (του Μασιστα τα παιδια πριν πεινασουν σαπουνιζουν, που λεει περιπου και μια παροιμια, ισως και οχι παλι βεβαια), κατα καιρους κανω σχεδια εκκενωσης του πλοιου. Ενα απο αυτα, για το οποιο εψαχνα προχτες, ηταν η περιπτωση να γινω διαχειριστης εναεριας κυκλοφοριας, μια δουλεια που εχει αρκετα απο τα κουαλιτιζ που ψαχνω, -καλοι μισθοι, ανωμαλα ωραρια και διεθνες περιβαλλον- αλλα με λυπη διεπιστωσα οτι για να γινεις κατι τετοιο πρεπει να εισαι κατω απο 25 χρονων. Δηλαδη ηδη για μερικα πραγματα ειμαι πολυ γρια.Μαλιστα.
Μια αλλη ομως εναλλακτικη εμφανιστηκε εξαφνα μπροστα μου, κατα το προσφατο ταξιδι μου στην Ιρλανδια, και αυτη ηταν να ανοιξω ενα ελληνικο εστιατοριο στο Δουβλινο. Η καινοτομια για τους εκει θαμωνες που θα εισαγει το -WARNING! lack of originality alert-"El Greco" ή το "Ζorbas", δεν εχω αποφασισει ακομα το ονομα, να κλεινει η κουζινα στις 12 το βραδυ αντι για τις 8 ξερωγω, και λυμασμενοι περιφερομενοι να βρισκουν ενα πιατο φαγακι, εκεινες τις ωρες, νομιζω οτι αρκει για να κανει αυτην την επενδυση κερδοφορα.
Θα ειμαι σκλαβακι της κουζινας μου, ολες τις μερες μου θα τις περναω εκει, ακομα και τις Δευτερες που θα'μαι κλειστα θα περιφερομαι στις μαναβικες για φρεσκες πρωτες υλες, θα κυλαει η ζωη μου αναμεσα σε τετζερια, γεμιστες ντοματες και τηγανουρια, θα κανω εγχυση χαρας στον οισοφαγο πεινασμενων ντοπιων και ταξιδευτων, και οποτε βρισκω χρονο αναμεσα σε δυο παραγγελιες, θα σκουπιζω τις ζουμερες σαλτσες της πατριδας απο τα χερια στην ποδια μου, και την ζεστη του πετρογκαζ απο το μετωπο με μια αναστροφη του αξιου πλεον χεριου μου, και θα καθομαι με αγνωστους απο ολο τον κοσμο να συζηταμε για 15 λεπτα, ολα τα σημαντικα που μας εχει μαθει η ζωη, γιατι οταν υπαρχει καλη διαθεση και εισαι χορτατος, 15 λεπτα ειναι αρκετα για να τα πεις ολα.
Η αληθεια ειναι πως νιωθω μια πολυ βαθια θλιψη.
