Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

Βγαινω απο την εθνικη στον παραδρομο, βλεπω το φαναρι στο βαθος, ειναι ακομα πρασινο, παταω γκαζι να το προφτασω γιατι "ειναι αργο, αν με πιασει, θα αργησω κι αλλο", παταω γκαζι, πλησιαζω, το φαναρι γινεται πορτοκαλι, παταω κι αλλο το γκαζι, προλαβαινω να περασω, εξαλλου αργουν να ξεκινησουν οι αλλοι, "θα γινεται κοκκινο οταν ειμαι στο υψος του φαναριου", μερικα μετρα ακομα, ξαφνικα αλλαζω γνωμη, παταω φρενο, "δεν πειραζει ας περιμενω", κρα-κρα-κρακ το abs ,κατρακυλαει το αμαξι, το φαναρι μολις αναβει κοκκινο, κρα-κρακ, βγαινω ελαχιστα στη μεση της διασταυρωσης, ακινητοποιουμαι, εκεινη την ωρα περναει μερικα χιλιοστα ξυστα η νταλικα, με ταρακουναει και με ταρακουναει. Θα πεθαινα και θα πηγαινα στην κολαση, προσπαθωντας να διασχισω τον κομβο "Παραδεισος Ελευσινας". Oxymoron.

Μια γρια λεσβια απο το νησι της λεσβου, ντυμενη με την παραδοσιακη στολη του νησιου και κρατωντας ενα μαστιγιο για το αλογο που ηταν καβαλα πανω του, το οποιο ειχε βυζια πρησμενα γιατι το αλογο ηταν φοραδα και εγκυος, οταν τη ρωτησα, περσι το καλοκαιρι που ειχα παει για τουρισμο και να απλωσω το κορμι μου στην υγρη και καυτη αμμο, προς τα που ειναι το Πλωμαρι, το οποιο by the way, μου θυμιζει την λεξη παλαμαρι, μου απαντησε εντελως ανορθογραφα και στην ντοπιολαλια του νησιου δινοντας μου λιγο απο το σπερμα της σοφιας των λαικων ανθρωπων, αυτων των εραστων της παραδοσης που παλευουν σκληρα:

"Παρτο ολο χυσια (ο τονος στο υ) και στο σταυροδρομι παρτο δεξια και μολις βγεις απο το δασος, στο οποιο θα μπεις στεγνη και θα βγεις βρεγμενη, μουσκεμα, θα υγρανθεις απο τις δροσοσταλιδες δηλαδη, γιατι το δασος αυτο εχει μικροκλιμα και βρεχει συνεχεια, θα φτασεις στο Πλωμαρι, το οποιο μου θυμιζει την λεξη παλαμαρι".

Αυτα ειπε και χτυπησε αγρια στον κωλο την φοραδα της και χυθηκε στο βαθος του φλογισμενου οριζοντα ο οποιος ηταν γυμνος απο συννεφα. Ενα πουλι σηκωθηκε ερεθισμενο απο τον θορυβο που εκαναν οι οπλες. Πρεπει να ηταν κοτσυφι, αλλα δυστυχως δεν ειχα το οπλο μου να το πετυχω και να του βγαλω εξω τα ματια, ασε που δεν ηταν ακομα 20 Αυγουστου και δεν ειχε ξεκινησει επισημα το κυνηγι πουλιων.

Εμεινα να την παρακολουθω αυτην και το αλογο που ηταν καβαλα και του κουνιουνταν τα μεγαλα βυζια του μεχρι που χαθηκε στο βαθος.

..."Οι 8.000 αντρες που ηταν στρατοπεδευμενοι στο λοφο Ματσαου υπο τη διοικηση του Κομπαγιαγκαβα Χιντεακι, θα θεωρουσαν ασφαλως καταρα το να βρισκεται κανεις εξω εκεινη τη νυχτα της 21ης Οκτωβριου 1600. Ο καιρος ηταν κακος' το ψιλοβροχο που επεφτε το απογευμα μεταβληθηκε σε ραγδαια βροχη οταν νυχτωσε. Και, καθως βρισκοταν στην κορυφη του λοφου, πανω απο το χωριο Σεκιγκαχαρα στην κεντρικη Χονσου -κυριο νησι της Ιαπωνιας- ηταν εκτεθειμενοι στη μανια μιας δυτικης θυελλας, η οποια ξεχυνοταν ασυγκρατητα ουρλιαζοντας μεσα απο το φαραγγιπου οδηγουσε στη λιμνη Μπιβα. Μπορουσαν, ωστοσο να θεωρουν τους εαυτους τους τυχερους για δυο λογους: πρωτον η καταιγιδα δεν ειχε εξελιχτει σε εναν απο εκεινους τους ταιφου, δηλαδη τους "ισχυρους ανεμους" που σαρωναν συχνα την Ιαπωνια στα τελη του καλοκαιριου και το φθινοπωρο, και δευτερον, γιατι δεν βρισκονταν σε κινηση οπως οι συμμαχοι τους κατω στην κοιλαδα.

Μετα τα μεσανυχτα αρχισαν να φτανουν στο Σεκιγκαχαρα οι 70.000 περιπου αντρες του στρατιωτικου αρχηγου Ισιντα Μιτσουναρι. Μουσκεμενοι, τυφλωμενοι σχεδον απο τη βροχη και βουλιαζοντας ως το γονατο στη λασπη, πασχιζαν ολη νυχτα να διανυσουν τα 16 χιλιομετρα για να φτασουν σε αυτη την αμυντικη θεση. Εδω θα παιζοταν η τελικη φαση μιας διμηνης εκστρατειας, στη διαρκεια της οποιας, ο Μιτσουναρι ειχε πολεμησει για τον ελεγχο της Ιαπωνιας με τον ισχυρο ανατολικο αρχοντα, τον Τοκουγκαβα Ιεγιασου. Μια συγκρουση την προηγουμενη ειχε αποκαλυψει και τις δυναμεις του Ιεγιασου -σχεδον ισες με τις δυναμεις του Μιτσουναρι- και το στρατηγικο του στοχο: να εκπορθησει τη διαβαση του Σεκιγκαχαρα και να καταλαβει την αρχαια πρωτευουσα Κυοτο και το βασιλικο λιμανι της Οσακα. Οχυρωμενος τωρα στην Σεκιγκαχαρα, αναμεσα στα βουνα που προστατευαν την πλευρα του, ο Μιτσουναρι ελπιζε οτι θα υποχρεωνε τους διωκτες του σε μια αποφασιστικη συγκρουση.

Την αυγη η θυελλα κοπασε αφηνοντας πισω της ενα ψιλοβροχι και μια αδιαπεραστη ομιχλη. Ασφαλεις πανω στην κορυφη, οι αντρες του Χιντεακι ακουγαν τις πνιγμενες βρισιες των τελευταιων μοναδων που εφταναν καταλασπωμενες στο Σεκιγκαχαρα. Η ορατοτητα ηταν μολις λιγα βηματα και ετσι οι στρατιωτες ακολουθησαν τον θορυβο αυτων που προηγουνταν. Περασε καμποσος χρονος μεχρι να γινει αντιληπτο οτι οι κλαγγες και ο θορυβος των βηματων δεν προερχονταν μονο απο στρατιωτες του Μιτσουναρι: στις γραμμες τους ειχε αναμιχθει και η προφυλακη του στρατου του Τοκουγκαβα.

Επικρατησε για λιγο πληρης συγχηση. Το μονο που μπορουσε να γινει μεσα στην ομιχλη ηταν μια ατακτη υποχωρηση και απο τις δυο πλευρες. Η οπισθοφυλακη του Τοκουγκαβα μετα την εξουθενωτικη τετραωρη πορεια πηρε τις θεσεις της, ενω κατεφθανε και ο υπολοιπος στρατος. Υστερα απο μια ωρα η ομιχλη εφυγε προς τις πλαγιες του γειτονικου βουνου Ιμπουκι, αποκαλυπτοντας το Σεκιγκαχαρα. Και τοτε αρχισε η μαχη. Απο το παρατηρητηριο του στην κορυφη, ο Χιντεακι παρακολουθουσε επι τεσσερεις ωρες τη μαχη που μαινοταν χωρις καμια πλευρα να μπορει να αποκτησει καποιο προβαδισμα. Συμφωνα με το σχεδιο, επρεπε να εμπλακει πρωτα ολος ο στρατος του Τοκουγκαβα και κατοπιν να εξαπολυθει επιθεση στο αριστερο πλευρο του. Η στιγμη αυτη ηρθε προς το μεσημερι. Περιπου 60.000 αντρες του Ιεγιασου ξεχυθηκαν στην κοιλαδα και τοτε ο Μιτσουναρι εδωσε το σημα στον Χιντεακι να επιτεθει.

Πανω στον λοφο Ματσουο δεν κουνηθηκε κανεις. Ο 22χρονος Χιντεακι επαιζε εδω και βδομαδες ενα παιχνιδι αναμονης. Καθε φορα που πολεμουσε στο πλευρο του Μιτσουναρ, καλυπτοταν κανοντας ανοιγματα στον εχθρο. Το ιδιο και τωρα' ο Ιεγιασου περιμενε οτι τα στρατευματα στο λοφο θα επαιζαν προς οφελος του το ρολο που τους ειχε αναθεσει ο Μιτσουναρι. Στην αρχη, απογοητευτηκε κι αυτος. Ο Χιντεακι -μην εχοντας αποφασισει σε ποια πλευρα να ταχθει- δεν απαντησε στο σημα του. Πηρε την αποφαση μοναχα υστερα απο μια βροχη απο μελη του Τοκουγκαβα και εστειλε τα στρατευματα του κατα του Μιτσουναρι.

Ο Μιτσουναρι δεν ηταν τελειως απροετοιμαστος. Γνωριζε τις δολοπλοκιες του νεαρου συμμαχου του. Αυτο, ομως, που δεν ανεμενε ηταν οτι οι αξιωματικοι του στην αριστερη πτερυγα θα μιμουνταν τον Χιντεακι και θα στρεφονταν και αυτοι εναντιον του. Οι σχηματισμοι του, βαλλομενοι απο καθε πλευρα, διαλυθηκαν. Ο ιδιος ο Μιτσουναρι φονευτηκε και οι αντρες του τραπηκαν σε ατακτη φυγη προς τα δυτικα απο τη διαβαση της λιμνης Μπιβα. Τη νυχτα ο νικηφορος στρατος του Ιεγιασου στρατοπεδευσε στο πεδιο της μαχης. Ο δρομος προς την Οσακα ηταν ανοιχτος.

Η μαχη του Σεκιγκαχαρα αποτελεσε καμπη για το πεπρωμενο της Ιαπωνιας. Απο τη μια εξασφαλισε στον Τοκουγκαβα Ιεγιασου την κυριαρχια του εθνους, αποτην αλλη ομως εγκαινιασε μια εποχη απομονωσης και στασιμοτητας. Επι των διαδοχων του Ιεγιασου η Ιαπωνια πηρε τη σημαντικη αποφαση να αποκοπει ολοκληρωτικα απο τον εξωτερικο κοσμο... "



Time life history of the world Εκδοσεις Κ. Καποπουλος

----------------------------------------------------------------------------------------------

Αν εισαι ο μεσος Ελληνας blogger αυτη τη στιγμη, αυτο που αναρωτιεσαι για μενα, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, αν βεβαια εχεις καταφερει να φτασεις σε αυτες τις γραμμες, ειναι αν χτενιζω το μουνι μου με βουρτσα ή με χτενα.

Εδω ο κοσμος χανεται, σκεφτεσαι, δημοσιογραφοι απολυονται, εκδοτες free press εφημεριδας Αθηναικης εμβελειας τα χωνουν στους bloggers και εσυ μωρη νυχτωμενη ασχολεισαι με την τσουτσου του Γιαπωνεζου (ανυπαρκτα πραγματα).

Κατ'αρχας σε πληροφορω συμφωνα με ανθρωπολογικες ερευνες οι τσουτσουνες των Γιαπωνεζων μεχρι το 1600 ηταν πολυ μεγαλες, μαλιστα υπηρχε και εκφραση εκεινα τα χρονια "Πηδαει σαν Γιαπωνεζος", "if you go yellow, you don't go back" και "Ειναι βαρια βαρια η πουτσα του Απωανατολά".

Κατα δευτερον δεν μπορω να καταλαβω ρε συ φιλε μου και μεσε ορε αγαπημενε μου, ποτε ακριβως χρονολογικα εγινε η μεταφορα της αγελαιας συμπεριφορας σου απο τα καναλακια του Mirc στα blogs.

Δηλαδη ημαρτον, σοκαρεσαι με την απολυση ενος δημοσιογραφου που δεν ξερεις, για μια ιστορια που μισοξερεις και την οποια μαλιστα την εμαθες μεσω αλλων blogs και αρχιζεις και τραβας τα βυζια σου σαν την μανα κουραγιο, για ποιο λογο ακριβως?

Θα σου πω εγω που εχω διαβασει Φρουντ και εχω κανει και δυο παρτουζες παραπανω απο σενα και ξερω πως ειναι η ζωη. Γιατι θες να ανηκεις καπου (ρε). Γι αυτο το λογο. Χαλαρωσε ομως μαγκα μου. Μην χορευεις στο ρυθμο που σου βαρανε γιατι ξερεις τι? Μοιαζεις με εναν φιλο μου Gothá που στον γαμο του προσπαθουσε να χορεψει νησιωτικα. Δεν θελω να σου πω το αποτελεσμα.

Δεν λεω να μην αγγιζουμε θεματα. Αν σε αφορα αμεσα, αν δουλευεις στα media και το θεμα αφορα στα Media για παραδειγμα χωστου γερα του πουστη. Αλλα εχω την αισθηση οτι προσπαθεις να εισαι κουλ και ανετος στα ματια καποιων bloggers που ειναι κουλ και ανετοι -και δημοφιλεις- επειδη εχεμ, ξερεις ΕΤΣΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ, απλα και μονο με το να ασχοληθεις. Και νομιζεις πως αν συντονιστεις θα γινεις αποδεκτος. Κατι τετοιο τελος παντων.

Εσυ λοιπον αγαπημενε μου μεσε ορε, κατσε και σκεψου πριν γραψεις ενα κειμενο του (ιδιου παντα) στυλ:

"Τα μαθατε? ο Μπλα μπλα μπλα τατατατωσε και μετα τον ζντουπ αβαγάβα. Τατιτατοοο ολοι!"
Περισσοτερες πληροφοριες πατηστε ΕΔΩ και ΕΔΩ και επισης ΕΔΩ και ισως και ΕΔΩ.

αναρωτησου, ποσο με αγγιζει αυτο το θεμα? Μηπως και καθολου? Και αν σε αγγιζει σε επιπεδο να κανεις ενα σχολιο, καντο το γαμωσχολιο σου κατω απο το κειμενο που ανεφερε την ειδηση. Και αν εχεις να πεις κατι αλλο να προσθεσεις ρε αδερφε, και αν ακομα πηρες αφορμη για ενα θεμα που μπορει και να σε ενδιαφερει τελικα, ΤΟΤΕ γραψε και συ ενα κειμενο.

Αλλα αι σιχτιρ ομως. Διαβαζω ενα κειμενο και ειναι σαν να τα εχω διαβασει ολα. Ουτε απο λυσσαρια του Πατακη να αντιγραφατε ολοι σας ρε.