Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

Απο μικρη διαβαζα παραμυθια για ιπποτες, θαυμαζα την εξελιξη του βασιλια Αρκτουρου -αν θυμαμαι καλα το ονομα- που απο τα πανηγυρια που χορευε υπο τον ηχο των ντεφιων και παριστανε τη νυφη που ντρεπεται, διεκδικησε το θρονο του, παντρευτηκε μια ωραια πριγκιπισσα, για να καταληξει βεβαια ταρανδος απο τα κερατα της.

Μαγευομουν απο τον θρυλο του αγιου δισκοποτηρου, ηρθε και με αποτελειωσε και η ταινια με τον Ιντιανα Τζοουνς που το εψαχνε στην Παρνηθα ή καπου αλλου εξισου ανυδρα, ισως βεβαια να με γοητευαν τα μαστιγια και τα all-leather παντελονια που φορουσε ο τυπος, τελος παντων, το πηρα αποφαση, κατι επρεπε να αναζητησω κι εγω.

Μιας και το δισκοποτηρο το καπαρωσαν αλλοι, το ιδιο εγινε και με μια θεια μου που πηγε και κλεφτηκε στα εξηντα της με τον χειροπρακτη της και την βρηκε και την εσυρε πισω η Νικολουλη, αναζητησα αλλο στοχο. Θα αφιερωνα τη ζωη μου στο να βρω ποιοι φτιαχνουν τα ανεκδοτα.

Θα τους εβρισκα, ερημιτες στη ζουγκλα παρεα με κεφατους λαγους και γκαφατζιδικα λιονταρια, να ακουνε Toto και να διαβαζουν Anna Karenina για να σκεφτουν το επομενο ανεκδοτο τους με τον Τοτο και την Αννουλα . Να τρωνε χαβιτσι, χασλαμα, μαντι και διαφορα αλλα φαγητα με τρομακτικα ονοματα για να ερθουν πιο κοντα με το ποντιακο στοιχειο. Και θα τους ρωτουσα γιατι απεργουν εδω και τοσα χρονια.


Θα τους κοιταξω στα ματια και θα ρωτησω, γιατι με αφηνουν να ζω σε ενα κοσμο γεματο κλισε αστεια, να αναζητω σαν οαση χιουμοριστικη καθε ευκαιρια για τουρτοπολεμο και να μενω ξυπνια τις Τριτες ως αργα να βλεπω ακομα και τους τιτλους τελους του ΟΛΑειςτηνιοστη για να πετυχω το ανεκδοτο του ξαδερφου Λεωντα.

Θα τους παρακαλεσω να γυρισουν στην ενεργο δραση, οχι τιποτε αλλο, αλλα μηπως γινει κατι και παψω να ακουω οριστικα και αμετακλητα τους γυρω μου, γερους, νεους,παιδια, φοιτητες, εταιρικα στελεχη να λενε συνεχεια "τελος, σε καταλαβα απο τη φωνη, τελος, αυτο πες μου μονο, εισαι ατριχος, τελος, ειμαστε πλασμενοι ο ενας για τον αλλονα, καλα θα περασουμε οι δυο μας". Βλεπεις να περναει κανενας καλα ρε; Ε; Ε;

Βγαλαμε για λαθος αεροδρομιο εισιτηρια, ο αδερφος της νυφης μας περιμενε σε αλλη πολη, 3.5 ωρες δρομος μακρια. H μονη μας λυση μεσα στη νυχτα ηταν να πληρωσουμε 180 ευρω σε εναν ταριφα να μας παει στο χωριο της Caria. Το ταξι δεν ειχε κλιματισμο, ειχε ομως -ακομα- κασσετοφωνο. Ο ταξιτζης εβαζε τερμα ενταση οταν επαιζε καποιο τραγουδι σε αγνωστη διαλεκτο που του αρεσε. Piano, piano, η πρωτη λεξη που μαθαμε και μας φανηκε χρησιμη.
Μειναμε σε ενα παρατημενο κεντρο νεοτητας της εκκλησιας, το οποιο μετετρεψαν σε ξενωνα η Ρομανια - η νυφη- και η μαμα της, λιγες μερες πριν το γαμο, αντι να μενουν φυλακισμενες σε ενα σπα ολημερις μπας και τους σπασει κανα νυχι. Η Φαμπιανα και ο Ροκο, τι περιεργο κουλ ζευγαρι, η Μικαελα να υπηρετει την Testimoni και να διπλασιαζεται ο μισθος της καθε μιση ωρα, η Ελιζαμπετα τι κοπελα! prima vista ερωτας μαζι της, ο μπαμπας της νυφης, ενας Ιταλος Χεμιγκγουεη, να μη μιλαει λεξη αγγλικα, να μη μιλαω λεξη ιταλικα και ομως να συζηταμε για ωρες για τα παιδια που μεγαλωνουν και φευγουν, να μου εξηγει για το πως χτιζουν τα σπιτια εκει -με τουβλα αντι για μπετον στο πατωμα-, να παρακαλω τη μαμα της νυφης, μια καλαμπρεζα πανεξυπνη Σοφια Λορεν, καπατσα οπως και τα παιδια της, να μου δωσει την συνταγη για το Λιμοντσελο της, η Ελιζαμπετα, α μιλησα γι'αυτην, ε και; η Ελιζαμπετα λοιπον, να μιλαω μαζι της για τον Καμιλερι, για την Σικελια, να μαθαινω ιταλικες πικαντικες παροιμιες, να φωναζω μαζι με τα αγορια της παρεας "καμπιονι ντελ μοντο" σε ρυθμους "seven nation army" επειδη τους ειπα οτι ημουν με την Ιταλια περσι στον τελικο, η Αντζελα που μενει Λονδινο και η αναλυση μας για το φαινομενο των fuck buddies και μετα απο καθε πικαντικο σχολιο μας να γελαμε πονηρα. Να τρωω 'nduja και να καιγομαι, να πεφτω με τα μουτρα στα αντιπαστι και μετα να σβηνω με κρυο κρασακι, να τσουγκριζω και να κοιταζομαι με ολους στα ματια γιατι ο Μικαελ μου εξηγησε πως ειναι προσβολη να μην το κανεις, και λιγο λιμοντσελο της μαμας στο τελος για χωνεψη, να τρωω παγωτο κρεμα και η γευση του να ειναι σαν καποιος να εβαλε το βυζι της αγελαδας να παγωσει και μετα να το σερβιρε. Ο Paralife να φτιαχνει το σαουντρακ του ταξιδιου με τα Νταρινταριντα-νταριναριντο του ανα μιση ωρα, να τους βλεπω να κοιταζονται στα ματια και να πειραζονται παιδιαστικα με την Testimoni και να χαιρομαι. Και μεσα στο αμαξι για το αεροδρομιο, η Ρομανια να λεει σε ολους "εισαι ρουρουνακι", να τρεχουμε στο αεροδρομιο της Ρωμης να προλαβουμε την ανταποκριση, ξεγραμμενη υποθεση, μας ειχαν ηδη κλεισει απο την εταιρεια ξενοδοχειο στη Πιατσα ντι Σπανια για το βραδυ και ενω εγω να κανω ονειρα για βραδινο ποτο στην -ξερω γω, ας πουμε- Πιατσα Ντι Κουατρο Φορματζιο, τελικα να προλαβαινουμε το αεροπλανο. Και μετα να μην μπορω να συνελθω με τιποτα...

Προσπαθησα να περιγραψω σε εναν ωραιο ανθρωπο πως περασα. Ετσι με λιγα λογια. Και να ειναι και αυτα ωραια. Και του ειπα:

Αντικρισα τα στενα της Σκυλας και της Χαρυβδης και σταθηκα ζωντανη. Και ετσι οπως ημουν ζαλισμενη απο την ομορφια, αφημενη στην αμμο, νιωθωντας την ευτυχια να με πνιγει, να ρουφαω ηλιο, μοχιτος και στιγμες, μπροστα η θεα θαλασσα και πισω μου τα βραχια και οι ανθρωποι, εσκαψα στην αμμο, φωναξα μεσα της "Καλαμπρια θα ξαναρθω" και σκεπασα βιαστικα για να μην ακουσει κανεις την υποσχεση που εδωσα. Γιατι μερικα ονειρα ειναι μονο για μενα.

Ρε γαμωτο, αφου ηταν ολα παραμυθενια χτες. Στρωμενοι εκδοτικοι δρομοι που πατησαμε με σιγουρια, ουρανιες μελωδιες παιανιζαν στις μηχανες εκτυπωσης, το φως της ημερας μπιρμπιλιζε διαφορετικα οταν καθρεφτιζοταν στο εξωφυλλο...

Η αγελλαδα που ακουει στο ονομα Μισιρλου και την εβοσκε τοσα χρονια ο μπαμπας και η μαμα της απο αυτη τη Κυριακη θα κατεβασει επιτελους γαλα.

Παρολα αυτα η εξαφανιση απο τους παγκους των λαικων περασε απαρατηρητη. Οσο λαχταριστος και αν ηταν, ετσι μυρωδατος και ζουμερος, με την κροκι μεταξενια φλουδα του που αγκαλιαζε την κιτρινη σαρκα του, κανενας δεν τον αναζητησε με το ονομα του. Ακομα και αν το εκανε, επαιρνε στη θεση του το απλο ροδακινο χωρις να παρει χαμπαρι τι τελικα αγοραζε. Πικρη μοιρα για τον γιαρμα. Πραγματικα.

Μια συνεπεια αυτης της εξαφανισης ειναι οτι η φραση "η φαφουτα τρωει φρουτα, και για μας ουτε γιαρμας" περναει στην κατηγορια ρετρο εκφρασεων και απο εδω και περα παρακαλω οποτε την αναφερετε να υπαρχει ενας τονος νοσταλγιας στη φωνη.

Να θυμισω πως στην ιδια κατηγορια ανηκουν οι φρασεις "Θα σε καψω σαν την Σπυριδουλα", "Θα παντρευτεις την κορη του Παπαστρατου" -την οποια ελεγαν σε καποιον που καπνιζε ολοκληρο το τσιγαρο χωρις να ριξει την σταχτη- καθως και οι φρασεις "Αμα το δηλωσεις μπορεις να το σωσεις", "Παμε πλατεια;" και "So you think you can..." συμπληρωμενη με το ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ρημα. Για την τελευταια φραση, ειναι προσωπικη παρακληση ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΛΕΤΕ.
Κατι αναλογο συμβαινει και με τον ιδανικο αντρα Αργυρω και Γωγω μου. Εχεις μεσα στο μυαλο σου κατι που νομιζεις πως ειναι γιαρμας και λες αργοτερα πως λαχταρας και να'χες ενα κιλο απο δαυτους τωρα να τους ξεζουμιζες, αλλα τελικα οτι και να σου πασαρουν που να μοιαζει με γιαρμα, αμα εκεινη την ωρα μοιαζει σα γιαρμας και εχεις γεμισει το τουφεκι σου οτι θες να φας γιαρμα, θα το αγορασεις και θα πεις και τι καλο που ειναι και να κρατησουμε τα κουκουτσα να το φυτεψουμε να βγει δεντρο να τρωμε γιαρμαδες ολο το χρονο.

Ολοι εχουμε το ιδανικο μεσα στο μυαλο μας, μας τρεχουν τα ζουμια οταν το σκεφτομαστε, κλεινουμε τα ματια και σχεδον ανακαλουμε την μυρωδια του, τη γευση στο στομα του, αλλα δυστυχως δεν προκειτε ποτε να βρουμε αυτο ακριβως που ψαχνουμε.

Καπου εχω καταχωνιασει το πορτοφολι μου. Και δε θυμαμαι που. Εχω μεσα την ταυτοτητα μου και την καρτα μου για μετρητα. Χωρις αυτα, ουτε το προγραμματισμενο ταξιδι στην Ιταλια μπορω να κανω, ουτε λεφτα δεν εχω καλα καλα αυτες τις μερες, ο,τι εισπραξη ειχα αυτη τη βδομαδα την εχω ηδη επενδυσει σε παγωμενα ποτηρια Βαισμπιρ, τσιγαρα και παγωτα.

Αυτο που με στεναχωρει περισσοτερο ομως ειναι οτι θυμηθηκα σημερα βλεποντας ενα αποσπασμα απο το Σταυρο του Νοτου, οτι εκει μεσα εχω ενα χαρτακι που ειχα κοψει απο περιοδικο πριν δεκα χρονια με το αγαπημενο μου αποσπασμα απο τον Καββαδια. Δεν ειμαι καμια κουλτουριαρα να κυκλοφορω με τσιτατα στη τσαντα μου, αλλα αυτο το συγκεκριμενο ηταν παντα εκει, οταν ταξιδευα με το κτελ, το πλοιο, οταν περιμενα με τις ωρες στις δημοσιες υπηρεσιες, ωρες αναμονης που τις περνουσα καθαριζοντας το πορτοφολι μου απο αποδειξεις απο εβερεστ και μερακληδες,εεε...εννοω αποδειξεις απο τρεντι αξεσουαρ και καυτα σορτσακια, μια διαδικασια που σταματουσε παντα οταν εβρισκα αυτο το ξεχασμενο καθε φορα κομματι χαρτι, γιατι παντα εμενα να το διαβαζω. Ενα κομματακι χαρτινου πολτου μισοσβησμενου, φθαρμενου, χιλιοδιπλωμενου, μπλε στις ακρες του, μπλε και θυμαμαι που το εκοβα χαραζοντας το συνεχεια συνεχεια συνεχεια με ενα μπικ στυλο. Και καθε φορα που το διαβαζω και αυτο με τη σειρα του με χαραζει συνεχεια συνεχεια συνεχεια. Καποια στιγμη θα κοπω απο το υπολοιπο φανζιν της ζωης μου και θα ειμαι μονο αυτο το κομματι, ενα κομματι ανθρωπινου πολτου μισοσβησμενο, φθαρμενο, χιλιοδιπλωμενο. Αλλα θα ειμαι μονο αυτο. Και τιποτα αλλο.

Το εχω μαθει απεξω, αλλα και παλι, θελω πισω το χαρτακι μου γαμωτο.