Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

Βγαλαμε για λαθος αεροδρομιο εισιτηρια, ο αδερφος της νυφης μας περιμενε σε αλλη πολη, 3.5 ωρες δρομος μακρια. H μονη μας λυση μεσα στη νυχτα ηταν να πληρωσουμε 180 ευρω σε εναν ταριφα να μας παει στο χωριο της Caria. Το ταξι δεν ειχε κλιματισμο, ειχε ομως -ακομα- κασσετοφωνο. Ο ταξιτζης εβαζε τερμα ενταση οταν επαιζε καποιο τραγουδι σε αγνωστη διαλεκτο που του αρεσε. Piano, piano, η πρωτη λεξη που μαθαμε και μας φανηκε χρησιμη.
Μειναμε σε ενα παρατημενο κεντρο νεοτητας της εκκλησιας, το οποιο μετετρεψαν σε ξενωνα η Ρομανια - η νυφη- και η μαμα της, λιγες μερες πριν το γαμο, αντι να μενουν φυλακισμενες σε ενα σπα ολημερις μπας και τους σπασει κανα νυχι. Η Φαμπιανα και ο Ροκο, τι περιεργο κουλ ζευγαρι, η Μικαελα να υπηρετει την Testimoni και να διπλασιαζεται ο μισθος της καθε μιση ωρα, η Ελιζαμπετα τι κοπελα! prima vista ερωτας μαζι της, ο μπαμπας της νυφης, ενας Ιταλος Χεμιγκγουεη, να μη μιλαει λεξη αγγλικα, να μη μιλαω λεξη ιταλικα και ομως να συζηταμε για ωρες για τα παιδια που μεγαλωνουν και φευγουν, να μου εξηγει για το πως χτιζουν τα σπιτια εκει -με τουβλα αντι για μπετον στο πατωμα-, να παρακαλω τη μαμα της νυφης, μια καλαμπρεζα πανεξυπνη Σοφια Λορεν, καπατσα οπως και τα παιδια της, να μου δωσει την συνταγη για το Λιμοντσελο της, η Ελιζαμπετα, α μιλησα γι'αυτην, ε και; η Ελιζαμπετα λοιπον, να μιλαω μαζι της για τον Καμιλερι, για την Σικελια, να μαθαινω ιταλικες πικαντικες παροιμιες, να φωναζω μαζι με τα αγορια της παρεας "καμπιονι ντελ μοντο" σε ρυθμους "seven nation army" επειδη τους ειπα οτι ημουν με την Ιταλια περσι στον τελικο, η Αντζελα που μενει Λονδινο και η αναλυση μας για το φαινομενο των fuck buddies και μετα απο καθε πικαντικο σχολιο μας να γελαμε πονηρα. Να τρωω 'nduja και να καιγομαι, να πεφτω με τα μουτρα στα αντιπαστι και μετα να σβηνω με κρυο κρασακι, να τσουγκριζω και να κοιταζομαι με ολους στα ματια γιατι ο Μικαελ μου εξηγησε πως ειναι προσβολη να μην το κανεις, και λιγο λιμοντσελο της μαμας στο τελος για χωνεψη, να τρωω παγωτο κρεμα και η γευση του να ειναι σαν καποιος να εβαλε το βυζι της αγελαδας να παγωσει και μετα να το σερβιρε. Ο Paralife να φτιαχνει το σαουντρακ του ταξιδιου με τα Νταρινταριντα-νταριναριντο του ανα μιση ωρα, να τους βλεπω να κοιταζονται στα ματια και να πειραζονται παιδιαστικα με την Testimoni και να χαιρομαι. Και μεσα στο αμαξι για το αεροδρομιο, η Ρομανια να λεει σε ολους "εισαι ρουρουνακι", να τρεχουμε στο αεροδρομιο της Ρωμης να προλαβουμε την ανταποκριση, ξεγραμμενη υποθεση, μας ειχαν ηδη κλεισει απο την εταιρεια ξενοδοχειο στη Πιατσα ντι Σπανια για το βραδυ και ενω εγω να κανω ονειρα για βραδινο ποτο στην -ξερω γω, ας πουμε- Πιατσα Ντι Κουατρο Φορματζιο, τελικα να προλαβαινουμε το αεροπλανο. Και μετα να μην μπορω να συνελθω με τιποτα...

Προσπαθησα να περιγραψω σε εναν ωραιο ανθρωπο πως περασα. Ετσι με λιγα λογια. Και να ειναι και αυτα ωραια. Και του ειπα:

Αντικρισα τα στενα της Σκυλας και της Χαρυβδης και σταθηκα ζωντανη. Και ετσι οπως ημουν ζαλισμενη απο την ομορφια, αφημενη στην αμμο, νιωθωντας την ευτυχια να με πνιγει, να ρουφαω ηλιο, μοχιτος και στιγμες, μπροστα η θεα θαλασσα και πισω μου τα βραχια και οι ανθρωποι, εσκαψα στην αμμο, φωναξα μεσα της "Καλαμπρια θα ξαναρθω" και σκεπασα βιαστικα για να μην ακουσει κανεις την υποσχεση που εδωσα. Γιατι μερικα ονειρα ειναι μονο για μενα.