Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

Κανεις διαιτα, για να πετυχεις το ιδανικο. Απεχεις, μηπως και συγκινησεις τη ζυγαρια των συναισθηματων σου και γειρει προς τα σενα οριστικα. Ασκητικα περνας εξω απο τυροπιταδικα και ανασαινεις τη λαγνα λαδιλα τους αλλα αντιστεκεσαι. Ο στοχος σου ειναι σοβαρος, σκεφτεσαι. Θα σου δωσει πληροτητα.

Τι εκανες μεχρι τωρα αλλωστε; Ουτε καν πραγματικο φαγητο δεν ετρωγες. Φλερταρες με σνακ ολη την ωρα τα οποια και δε σε χορταιναν και στο τελος της ημερας αν προσπαθουσες να τα καταγραψεις, σιγουρα τα μισα θα τα ξεχνουσες. Αδιαφορα κρακερακια για να κοψουν τις λιγουρες σου.

Και προσπαθεις. Αληθεια. Απεχεις. Ελα ομως που δεν μπορεις να συγκινησεις με τιποτα τη κωλο-ζυγαρια. Δε σε θελει ρε παιδι μου τελος. Φταις εσυ; Εισαι οντως αποκρουστικα λιποσαρκος, μηπως παρα εισαι large; Μηπως παλι φταιει η ζυγαρια που ψαχνει αποστεωμενα απο ουσια μοντελα για αψυχα ντεφιλε; Οπως και να 'χει αυτο εχει αρχισει να σε ριχνει, πεφτεις για υπνο με ενα στομαχι που γουργουριζει και σου θυμιζει οτι το εχεις για να το γεμιζεις.

Ωσπου καποιος σου σερβιρει μια μακαροναδα. Στην πασαρει κατω απο τα μουτρα σου. Μια ωραια λαχταριστη μακαροναδα. Οχι λες αρχικα, I'll stick with the tuna. Αυτα που εχεις να κερδισεις με την αποχη ειναι περισσοτερα. Ειναι;

Πεταξε την σερβιετα στα απλυτα και το βρακι της στο καλαθι με των αχρηστων. Αφηρημενη. Δεν ηταν η πρωτη φορα που το εκανε. Ουτε η τελευταια. Θυμηθηκε την πρωτη φορα που συνεβει, φοιτητρια στον Βολο, ειχε ξυπνησει απο το τηλεφωνο του Σαφα, το επιμονο κουδουνισμα μεχρι να το σηκωσει,οχι, δεν ηταν επιμονο, απλα εκεινη δεν ειχε ορεξη να το σηκωσει τοτε. Ηταν το πρωινο μετα το πρωτο της μεθυσι, ειχε πιει οχτω ντραμπουι μπομπες στο Ελξις (ψηλα στην Ιωλκου) και ειχε περασει ολο το βραδυ στα πλακακια του μπανιου να ξερναει τα κερασακια μαρασκινο που ειχαν για γαρνιτουρα τα ποτα της. Και ειχε κοιμηθει και με την πορτα ανοιχτη. Γελασε με το γελοιο του πραγματος, ακους εκει, να ξερναει κερασακια, να μπερδευει τα καλαθια, ταυτοχρονα σκεφτηκε ενα αστειο, να μετακομισει στην Μουτσα, θα ειχε αψογο πολιτιστικο περιβαλλον αυτη η πολη, και κουλτουρα, φανταστηκε την ταμπελα πανω απο τον κεντρικο δρομο, "Ο ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ", συνεχισε να γελαει, πιο δυνατα, ηταν ενα αστειο αλλωστε που θα πεθαινε σε 5 λεπτα, θα το ξεχνουσε, δεν θα μπορουσε να το πει σε κανεναν, για καποιο λογο τελος παντων, θα χανοταν, του εκανε ωραια κηδεια ομως, δεν πρεπει να ειχε παραπονο.

Ενιωσε το ουρικο οξυ να φευγει απο μεσα της, καλα, κατουρο ηταν, αλλα εδινε αλλη αιγλη να το ονομαζει ουρικο οξυ, καυτο, ηχηρο, θυμηθηκε οτι οι Γιαπωνεζες επειδη ντρεπονται για τον θορυβο, πατανε διαρκως το καζανακι και για οικονομια στο νερο, στις δημοσιες τουαλετες υπαρχει ενα κουμπι που πατωντας το ακουγεται ηχογραφημενος ο ηχος απο καζανακι που τρεχει. Σκεφτηκε τη στιγμη που δε θα μπορουσε να φαει μανιταρια και σπαραγγια απο το φοβο αυξημενων τιμων στο ουρικο οξυ, προκαλει ποδαγρα, δεν ειναι να παιζεις με αυτα τα πραγματα, αλλα απο την αλλη, ουτε τα μανιταρια της αρεσαν και τα σπαραγγια μονο σε ενα βιβλιο του Ρομπινς ειχε διαβασει γι'αυτα, χα, κοιτα να δεις, παλι για κατουρο ηταν, αν φας λεει απο αυτα, μετα μυριζει.

Ρε ο Σαφας τι να κανει;

Θυμηθηκε οτι επρεπε να βαλει μπακαλιαρο να ξαλμυριζει, ξημερωνε του Ευαγγελισμου. Μετα θυμηθηκε οτι ειχε να μαγειρεψει χρονια. Σκουπιστηκε, και πηγε στο δωματιο να παρει καθαρο βρακι με την ευχη να ειναι κλειστες οι κουρτινες. Δεν ηταν. Γαμωτο. Ο μονος που την ειδε να κλασαυχενιζεται για την σφιχτη κωλαρα της ηταν ο Τσακ Νορις που πουλουσε μηχανηματα για σφιχτες κωλαρες στην τιβι. Τουλαχιστον αυτος θα την εκτιμουσε.

Πεινασε. Βρηκε ενα μαντολατο σε μια τσαντα που ειχε απο το Λυκειο και ξαναπηγε στο μπανιο μασουλωντας. Απο μια εκ γενετης απροσεξια τής επεσε στο υγρο βρωμερο πατωμα. Περιμενε. Μετρησε μεχρι το τεσσερα, το σηκωσε και συνεχισε να μασουλαει.

Λιγο ακομα και δε θα τρωγοταν.

Γενικα περιμενε τον τελευταιο καιρο. Να φυγουν απο πανω της οι ευθυνες, να παρουν μια πρωτοβουλια δηλαδη απο μονες τους και να φυγουν, να κανει κατι ο Γιαννης, κατι που θα την ταρακουνησει λεει, της το ειχε πει δηλαδη, οτι κατι θα κανει, της ειχε δωσει χυλοπιτα, και τη στιγμη που ειχε αρχισει να τη μασουλαει, της την ειχε πεταξει κατω, ενταξει τιποτα δε θα εκανε ο τυπος, και αυτη απλα θα περιμενε να περασουν παλι πεντε δευτερολεπτα, μερες, μηνες για να την σηκωσει απο κατω, να την καθαρισει απο τις τριχες (που της ελεγε) και να την καταπιει αμασητη. Δεν πειραζει, ειχε καβατζες.

Φαυλεπιφαυλο ατομακι, ποιον θα εκμεταλλευτεις παλι; Ποιος θα πληρωσει τις ανασφαλειες σου; Κλαιγεσαι. Λες πως τον θες και δε σε νοιαζει που δε σε θελει. Ποιον θα καψεις για επιβεβαιωση αυτη τη φορα;

Οχι τον θελω. Ο,τι κανω, το κανω για να ζηλεψει. Και ας μην ειναι εκει αυτος.

Μια καψα απλωθηκε στο στομα της, βασανο, τα ματια της κοκκινησαν, δακρυα αρχισαν να κυλανε, ετσουζε η καθε στιγμη, ριγουσε ολο της το σωμα...Περιμενε. Τριαντα δευτερολεπτα. Μετα εφτυσε το Λιστεριν. Αποφασισε οτι βαριοταν να ξεβαφτει και επεσε για υπνο.

Η τελευταια της σκεψη πριν ονειρευτει τον Γιαννη της, ηταν να κανονισει να παει Βολο να δει τον Σαφα.

μου ειπε ο θειος σου ο Βακος οτι σου ετοιμαζει προξενιο με εναν ανηψιο του κουμπαρου του.

Το μπουτι απο το κοτοπουλο εμεινε μετεωρο στο στομα μου απο το ξαφνικο της ειδησης, λες και ποζαρα για πινακα με θεμα ρωμαικο δειπνο σε περιγραφη Βιργιλιου. Αν και μαλλον πιο πολυ εμοιαζα για νεκρη φυση με καλοψημενο πουλερικο και μια λαδια στην μπλουζα. Βρηκα το θαρρος να συνεχισω (την πορεια του κοτοπούλου προς το στομα μου) και να του πω, go on πατερα με ενδιαφερει πολυ αυτο που λες, συνεχισε...

Και συνεχισε λοιπον ο πατερας,

μπιγουεαρ κορη μου! Θα κινηθουνε υπουλα! Το σπιτι του κουμπαρου ειναι ακριβως διπλα στην οικοδομη που επιβλεπεις και σκοπευουν να κανονισουν να περασει ο γαμπρος οταν θα εισαι και συ εκει. Τον δασκαλεψαν να σταματησει και να θαυμασει την νεα διωροφος κατοικια, αυτο το θαυμα του νεοτερου κοσμου που επιβλεπεις (εντωμεταξυ τωρα που το θυμηθηκα, vote for acropolis γαμω τα αρχαια μου, μπας και σταματησουν να μου το στελνουν σε spam e-mails) και μετα να ζητησει να μαθει, τρεμοντας ακομα απο συγκινηση για το μεγαλειο της ανθρωπινης δημιουργιας, ποιος ειναι ο μηχανικος...

___________________________________________________
Τωρα, αν επαιζα σε ταινια του Δαλιανιδη ειναι το σημειο που με παιρνει ο υπνος ή με εχουν βαρεσει με το ροπαλο (ή το μπουτι απο το κοτοπουλο) και εχω πεσει για υπνο και βλεπω το γνωστο ονειρο οπου ακουγεται η μουσικη του Πλεσσα και ειμαι σε ενα μερος που εχει κατι ξυλα και κατι πανια ασπρα για σκηνικα και χορευω με τον Σειληνο ντυμενη στα πιπουλα... Ακολουθει το παραληρημα...

...Και μετα λεει, θα με φερουνε μπροστα του, αυτην τη σκηνη την εχω μες στο μυαλο μου, να ειναι αυτος ντυμενος Αλη Πασας αναμεσα στις σκαλωσιες, να καθεται στον θρονο του απο φελιζολ μεσα στο χωρο που ειναι το κουβουκλιο του ασανσερ, και να με συρουν μπροστα του πανω στο μπετο καθαριοτητος, και να με απιθωσουν στα ποδια του, εμενα, την κυρα Φροσυνη ντυμενη χανουμακι, αλυσσοδεμενη ξωτικη ομορφια (ξωτικη, επειδη ενταξει αφου θα φορεσω που θα φορεσω κουστουμι αποκριατικο, λεω να βαλω και αυτια μυτερα τυπου Λεγκολας)...

Και θα μου πει,

αλλαξε την πιστη σου Μισιρλου, σκλαβα δικια μου γινε.

Και θα του πω,

μηδε την πιστη αλλαζω, μηδε σκλαβα σου γινομαι,

και θα μου πει,

για ξανασκεψου το ρε κουτο γιατι τον τελευταιο καιρο εχεις τοσες πολλες υποχρεωσεις που πρεπει να εισαι σε δυο σημεια ταυτοχρονα για να τα βγαλεις περα, και ουτε να γραψεις κανα κειμενακι που το χεις ορεξη κιολας δεν προλαβαινεις, δε θες λοιπον να με παντρευτεις να δουλευουμε μαζι, να μη χρειαζεται να πληρωνεις υπαλληλο, να κανουμε και κανα παρτακι μπατσελορ να πιουμε τα ξυδια μας και να γινουμε λιαρδα, να πας και κανα ταξιδι με την προφαση οτι ειναι του μελιτος και καλα, ε και ενταξει, που και που θα σου ριχνω και κανεναν, αλλα δε θα σε χαλασει κιολας ε τι λες;

Και θα του πω,

ρε συ σαν καλα να τα λες, θα βρω και χρονο να τελειωσω τα δεκαδες drafts που εχω, θα απαντησω και στα σχολια και ολα καλα και ωραια, ε και θα μου ριχνεις και κανεναν που και που, ενταξει γιατι να με χαλασει κιολας αυτο...

ρε λες...;
ρε λες...;
ΡΕ ΛΕΣ...;

"Οχι μονος μου θα ειμαι."

Το γκαρσονι πηρε μια εκφραση "πηγα να το παιξω οτι κατεχω το επαγγελμα-και-ειπα πατατα-και-δεν βρισκω κατι εξυπνο να πω-οποτε λεω να παγωσω πανω απο το κεφαλι σου για παντα", η οποια εκφραση δεν θα αλλαζε, αν δεν αλλαζε πρωτα την τελεια της παραπανω προτασης του σε ανω.

".-->', αλλα καλα κανεις και αφηνεις δυο, διψαω πολυ, χεχε."

Και μολις ειπε αυτο, καπου στο κοσμο, ο υπευθυνος κλεισιματος ματαιων συζητησεων αντ'αυτου, επιασε δουλεια: εκλεισε μια πορτα υπογειου και ειπε την ατακα του.

"-This conversation is over."

Το γκαρσονι υποχωρησε δουλικα και μεχρι να φτασει στην κουζινα ειχε ξεχασει το περιστατικο.

Κοιταξε την αττικη φαβελα. Στο βαθος ο Υμηττος. Στους προποδες του το βρωμικο χιονι απο σπιτια περιμενε τον τριτο παγκοσιο πολεμο για να λιωσει.

Σκεφτοταν τις μαλακιες που ειχε κανει με τη δουλεια και τις μαλακιες που κανονικα επρεπε να κανει για τη δουλεια αντι να πινει "διπλο εσπρεσο με γαλα και αν σας βρισκεται ενας αναπτηρας ή σπίρτα παρακαλω-ευχαριστω". Το στομαχι του ξαφνικα γραπωθηκε απο το χερι της συνειδησης. Το γκαρσονι εφερε την παραγγελια και τον διεκοψε απο τις σκεψεις του, τις οποιες εκανε μονο και μονο για να απορροφηθει σε κατι ωστε να τον διακοψει το γκαρσονι.

Μπορει να μην κοιταζε κανενας αλλος, αλλα ειχε να πεισει τον εαυτο του οτι ενιωθε τυψεις κατα βαθος και τσαντιζοταν με τον εαυτο του και ενιωθε τη λυσσα της δημιουργιας μεσα του και τα θα δειτε ρε θα σας δειξω, θα παρω τη τυχη στα χερια μου, αυριο κιολας, οχι αυριο, σημερα, μολις πιω αυτον τον καφε, θα οργανωθω, θα θα θα...

Η ατομικα συλλογικη συμβαση εργασιας του δεν εμελε να υπογραφει ουτε τωρα. Κατουριοταν και επιπλεον του ηρθε η ακατανικητη επιθυμια να μοιραστει τη μιζερια του με καποιον. Ποιον; Αφουγκραστηκε για λιγο το ειδος της απογνωσης που τον διακατειχε και αποφασισε οτι ο Σάφας ηταν ο τυχερος. Οχι κολλητος, παλια κανανε παρεα βεβαια, μετα μετακομισε, ενταξει τι να λεμε, ηξερε και το στυλακι του, θα του γραφε κατι να τον συγκλονιζει για μερες. Ενω εφτιαχνε το απολυτο μηνυμα απογνωσης καθε κυτταρο του οργανισμου του, ζωντανο και νεκρο (σκασμενες πατουσες), ειχε συντονιστει στη σκεψη οτι ο Σάφας γι αυτον ειναι καλυτερα και απο αδελφος, ο φιλος αυτος που ειναι σε φαση οταν βρεθουμε θα συνεχισουμε τη συζητηση εκει που την αφησαμε. Ναι; Τι λεγαμε; Α ναι.

"Γιωργο τι κανεις; Εγω εχω τα blues ρε φιλε, melon colie and thε infinite sadness φαση. Ζορια πολλα.Η μπορει να μην εχω χωνεψει τα χτεσινοβραδινα σουβλακια ακομα..."

Αντικατεστησε το "and" με &, εκοψε μια τελεια απο τις τελιτσες στο τελος, για να χωρεσει σε ενα μηνυμα, ενταξει ειπαμε, απογνωση, αλλα μαλακια να χρεωθει κι αλλο μηνυμα για 2 -3 κωλοχαρακτηρες, και το εστειλε.

Ο οποιοσδηποτε θα επρεπε να περιμενει το τηλεφωνο να χτυπησει αμεσως για δυο λεξεις κουραγιου, τσιρ απ ρε θα του ελεγε, ποτε θα ερθεις Βολο να πιουμε κανα ξυδι; Αλλα οχι, δεν ηταν ετσι ο Σάφας, θα υπεφερε σιωπηλα μαζι του, το ηξερε, και την επομενη φορα που θα βρισκονταν θα τον κοιτουσε με νοημα και συμπονια. Ολα αυτα αν δεν ειχε αλλαξει νουμερο στο κινητο γιατι εκκρεμουσε ακομα η παραδοση του μηνυματος.

Εκανε νοημα στο γκαρσονι να πληρωσει.

Ειπε να φυγει νωρις, γιατι ενταξει ουσιαστικα ηταν πολυασχολος και επρεπε να το δειξει και στους αλλους αυτο (το γκαρσονι, δυο δοκιμους αξιωματικους που κανονιζαν το βραδινο ποτακι στο Motel, για την ακριβεια τα μουνια που θα ειχαν μαζι τους στο περι ου ποτακι). Και βασικα εξακολουθουσε να κατουριεται και βαριοταν να κανει τις συνεννοησεις "μπορειτε να ριχνετε μια ματια στα πραγματα μου οσο θα ειμαι τουαλετα".

"Τι σας οφειλω;"

"Τρια ευρω."

"Κρατα τρισιμιση επειδη μου δανεισατε τα σπιρτα."

"Μαλακια τι το αφησα το μισο, αφου στοιχημα δε θα με θυμαται την επομενη φορα. Ασε που δεν προκειται να ερθω εδω ξανα συντομα. Μα τι με επιασε να ψαξω να βρω το λοφο του Προφητη Ηλια σημερα."

Καθως ξεπαρκαρε συνειδητοποιησε το μεγεθος της τραγικοτητας του, αρχισε να σκεφτεται λογικα και ειπε λογια πολυ σκληρα στον εαυτο του. Διπλωσε στα δυο απο το αγχος, πηγε να ξερασει αλλα το σταματησε γιατι ενιωσε οτι παλι προσπαθουσε να εντυπωσιασει τον εαυτο του.

"Ενταξει δε χρειαζεται να τα κανω ολα αυριο, μικρα βηματα, θα βρω μια λυση, ε κι αμα οχι, ενταξει δεν ειναι αυτα τα προβληματα. Εξαλλου ειμαι τοσο γαματος που εχω και αυτογνωσια. Και αυτο με την αθηναικη φαβελα τι πρωτοτυπη σκεψη, αφου ειμαι εξυπνος και μπορω να ειμαι και ικανος, θα τα καταφερω μωρε."

Πηρε την πρωτη ανασα της καινουργιας του ζωης. Εβαλε το ραδιο στο τερμα. Μετα το χαμηλωσε γιατι δεν ηταν καγκουρας.

"Some people say that they' re free in the city with their liberty, but I don't go for that ...

Να να να να να, ναι ρε μαλακα ετσι, εγω ειμαι αυτος,

...Some people say that they're right working for life on a clock-in line, but I don't go for that..."

Προσπερασε το κουφαρι ενα σκυλιου, σκεφτηκε οτι οπου να'ναι μπορει αν γινει σεισμος, γιατι εχουν τρελλαθει τα ζωα και ορμανε πανω στα αμαξια, παντου ψοφια ζωα τωρα τελευταια.

"...Σεισμος ρε πουστη μου, λες;...Να να ναη know that I am free, and I'm complete listening below the surface of the city streets, and you won''t hold me back..."

"Αυριο πρωτη δουλεια να παω το αμαξι συνεργειο. Θα ανεβω Βολο να δω τον Σάφα και ενταξει εδω μεσα στη πολη σταματα-ξεκινα το παλευω, αλλα οταν πιανει τα 80 ρε φιλε δε παλευεται αυτος ο ηχος. Σα να στραγγαλιζουν μεταλο. Τα δισκοφρενα να ειναι; Μπα, ταμπουρα δεν εχω πισω; Ωχ παλι αρχισε να τριζει το μπουρδελο. Τα νευρα μου..."

Volume max.