Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

Καπου εχω καταχωνιασει το πορτοφολι μου. Και δε θυμαμαι που. Εχω μεσα την ταυτοτητα μου και την καρτα μου για μετρητα. Χωρις αυτα, ουτε το προγραμματισμενο ταξιδι στην Ιταλια μπορω να κανω, ουτε λεφτα δεν εχω καλα καλα αυτες τις μερες, ο,τι εισπραξη ειχα αυτη τη βδομαδα την εχω ηδη επενδυσει σε παγωμενα ποτηρια Βαισμπιρ, τσιγαρα και παγωτα.

Αυτο που με στεναχωρει περισσοτερο ομως ειναι οτι θυμηθηκα σημερα βλεποντας ενα αποσπασμα απο το Σταυρο του Νοτου, οτι εκει μεσα εχω ενα χαρτακι που ειχα κοψει απο περιοδικο πριν δεκα χρονια με το αγαπημενο μου αποσπασμα απο τον Καββαδια. Δεν ειμαι καμια κουλτουριαρα να κυκλοφορω με τσιτατα στη τσαντα μου, αλλα αυτο το συγκεκριμενο ηταν παντα εκει, οταν ταξιδευα με το κτελ, το πλοιο, οταν περιμενα με τις ωρες στις δημοσιες υπηρεσιες, ωρες αναμονης που τις περνουσα καθαριζοντας το πορτοφολι μου απο αποδειξεις απο εβερεστ και μερακληδες,εεε...εννοω αποδειξεις απο τρεντι αξεσουαρ και καυτα σορτσακια, μια διαδικασια που σταματουσε παντα οταν εβρισκα αυτο το ξεχασμενο καθε φορα κομματι χαρτι, γιατι παντα εμενα να το διαβαζω. Ενα κομματακι χαρτινου πολτου μισοσβησμενου, φθαρμενου, χιλιοδιπλωμενου, μπλε στις ακρες του, μπλε και θυμαμαι που το εκοβα χαραζοντας το συνεχεια συνεχεια συνεχεια με ενα μπικ στυλο. Και καθε φορα που το διαβαζω και αυτο με τη σειρα του με χαραζει συνεχεια συνεχεια συνεχεια. Καποια στιγμη θα κοπω απο το υπολοιπο φανζιν της ζωης μου και θα ειμαι μονο αυτο το κομματι, ενα κομματι ανθρωπινου πολτου μισοσβησμενο, φθαρμενο, χιλιοδιπλωμενο. Αλλα θα ειμαι μονο αυτο. Και τιποτα αλλο.

Το εχω μαθει απεξω, αλλα και παλι, θελω πισω το χαρτακι μου γαμωτο.