Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

"Οχι μονος μου θα ειμαι."

Το γκαρσονι πηρε μια εκφραση "πηγα να το παιξω οτι κατεχω το επαγγελμα-και-ειπα πατατα-και-δεν βρισκω κατι εξυπνο να πω-οποτε λεω να παγωσω πανω απο το κεφαλι σου για παντα", η οποια εκφραση δεν θα αλλαζε, αν δεν αλλαζε πρωτα την τελεια της παραπανω προτασης του σε ανω.

".-->', αλλα καλα κανεις και αφηνεις δυο, διψαω πολυ, χεχε."

Και μολις ειπε αυτο, καπου στο κοσμο, ο υπευθυνος κλεισιματος ματαιων συζητησεων αντ'αυτου, επιασε δουλεια: εκλεισε μια πορτα υπογειου και ειπε την ατακα του.

"-This conversation is over."

Το γκαρσονι υποχωρησε δουλικα και μεχρι να φτασει στην κουζινα ειχε ξεχασει το περιστατικο.

Κοιταξε την αττικη φαβελα. Στο βαθος ο Υμηττος. Στους προποδες του το βρωμικο χιονι απο σπιτια περιμενε τον τριτο παγκοσιο πολεμο για να λιωσει.

Σκεφτοταν τις μαλακιες που ειχε κανει με τη δουλεια και τις μαλακιες που κανονικα επρεπε να κανει για τη δουλεια αντι να πινει "διπλο εσπρεσο με γαλα και αν σας βρισκεται ενας αναπτηρας ή σπίρτα παρακαλω-ευχαριστω". Το στομαχι του ξαφνικα γραπωθηκε απο το χερι της συνειδησης. Το γκαρσονι εφερε την παραγγελια και τον διεκοψε απο τις σκεψεις του, τις οποιες εκανε μονο και μονο για να απορροφηθει σε κατι ωστε να τον διακοψει το γκαρσονι.

Μπορει να μην κοιταζε κανενας αλλος, αλλα ειχε να πεισει τον εαυτο του οτι ενιωθε τυψεις κατα βαθος και τσαντιζοταν με τον εαυτο του και ενιωθε τη λυσσα της δημιουργιας μεσα του και τα θα δειτε ρε θα σας δειξω, θα παρω τη τυχη στα χερια μου, αυριο κιολας, οχι αυριο, σημερα, μολις πιω αυτον τον καφε, θα οργανωθω, θα θα θα...

Η ατομικα συλλογικη συμβαση εργασιας του δεν εμελε να υπογραφει ουτε τωρα. Κατουριοταν και επιπλεον του ηρθε η ακατανικητη επιθυμια να μοιραστει τη μιζερια του με καποιον. Ποιον; Αφουγκραστηκε για λιγο το ειδος της απογνωσης που τον διακατειχε και αποφασισε οτι ο Σάφας ηταν ο τυχερος. Οχι κολλητος, παλια κανανε παρεα βεβαια, μετα μετακομισε, ενταξει τι να λεμε, ηξερε και το στυλακι του, θα του γραφε κατι να τον συγκλονιζει για μερες. Ενω εφτιαχνε το απολυτο μηνυμα απογνωσης καθε κυτταρο του οργανισμου του, ζωντανο και νεκρο (σκασμενες πατουσες), ειχε συντονιστει στη σκεψη οτι ο Σάφας γι αυτον ειναι καλυτερα και απο αδελφος, ο φιλος αυτος που ειναι σε φαση οταν βρεθουμε θα συνεχισουμε τη συζητηση εκει που την αφησαμε. Ναι; Τι λεγαμε; Α ναι.

"Γιωργο τι κανεις; Εγω εχω τα blues ρε φιλε, melon colie and thε infinite sadness φαση. Ζορια πολλα.Η μπορει να μην εχω χωνεψει τα χτεσινοβραδινα σουβλακια ακομα..."

Αντικατεστησε το "and" με &, εκοψε μια τελεια απο τις τελιτσες στο τελος, για να χωρεσει σε ενα μηνυμα, ενταξει ειπαμε, απογνωση, αλλα μαλακια να χρεωθει κι αλλο μηνυμα για 2 -3 κωλοχαρακτηρες, και το εστειλε.

Ο οποιοσδηποτε θα επρεπε να περιμενει το τηλεφωνο να χτυπησει αμεσως για δυο λεξεις κουραγιου, τσιρ απ ρε θα του ελεγε, ποτε θα ερθεις Βολο να πιουμε κανα ξυδι; Αλλα οχι, δεν ηταν ετσι ο Σάφας, θα υπεφερε σιωπηλα μαζι του, το ηξερε, και την επομενη φορα που θα βρισκονταν θα τον κοιτουσε με νοημα και συμπονια. Ολα αυτα αν δεν ειχε αλλαξει νουμερο στο κινητο γιατι εκκρεμουσε ακομα η παραδοση του μηνυματος.

Εκανε νοημα στο γκαρσονι να πληρωσει.

Ειπε να φυγει νωρις, γιατι ενταξει ουσιαστικα ηταν πολυασχολος και επρεπε να το δειξει και στους αλλους αυτο (το γκαρσονι, δυο δοκιμους αξιωματικους που κανονιζαν το βραδινο ποτακι στο Motel, για την ακριβεια τα μουνια που θα ειχαν μαζι τους στο περι ου ποτακι). Και βασικα εξακολουθουσε να κατουριεται και βαριοταν να κανει τις συνεννοησεις "μπορειτε να ριχνετε μια ματια στα πραγματα μου οσο θα ειμαι τουαλετα".

"Τι σας οφειλω;"

"Τρια ευρω."

"Κρατα τρισιμιση επειδη μου δανεισατε τα σπιρτα."

"Μαλακια τι το αφησα το μισο, αφου στοιχημα δε θα με θυμαται την επομενη φορα. Ασε που δεν προκειται να ερθω εδω ξανα συντομα. Μα τι με επιασε να ψαξω να βρω το λοφο του Προφητη Ηλια σημερα."

Καθως ξεπαρκαρε συνειδητοποιησε το μεγεθος της τραγικοτητας του, αρχισε να σκεφτεται λογικα και ειπε λογια πολυ σκληρα στον εαυτο του. Διπλωσε στα δυο απο το αγχος, πηγε να ξερασει αλλα το σταματησε γιατι ενιωσε οτι παλι προσπαθουσε να εντυπωσιασει τον εαυτο του.

"Ενταξει δε χρειαζεται να τα κανω ολα αυριο, μικρα βηματα, θα βρω μια λυση, ε κι αμα οχι, ενταξει δεν ειναι αυτα τα προβληματα. Εξαλλου ειμαι τοσο γαματος που εχω και αυτογνωσια. Και αυτο με την αθηναικη φαβελα τι πρωτοτυπη σκεψη, αφου ειμαι εξυπνος και μπορω να ειμαι και ικανος, θα τα καταφερω μωρε."

Πηρε την πρωτη ανασα της καινουργιας του ζωης. Εβαλε το ραδιο στο τερμα. Μετα το χαμηλωσε γιατι δεν ηταν καγκουρας.

"Some people say that they' re free in the city with their liberty, but I don't go for that ...

Να να να να να, ναι ρε μαλακα ετσι, εγω ειμαι αυτος,

...Some people say that they're right working for life on a clock-in line, but I don't go for that..."

Προσπερασε το κουφαρι ενα σκυλιου, σκεφτηκε οτι οπου να'ναι μπορει αν γινει σεισμος, γιατι εχουν τρελλαθει τα ζωα και ορμανε πανω στα αμαξια, παντου ψοφια ζωα τωρα τελευταια.

"...Σεισμος ρε πουστη μου, λες;...Να να ναη know that I am free, and I'm complete listening below the surface of the city streets, and you won''t hold me back..."

"Αυριο πρωτη δουλεια να παω το αμαξι συνεργειο. Θα ανεβω Βολο να δω τον Σάφα και ενταξει εδω μεσα στη πολη σταματα-ξεκινα το παλευω, αλλα οταν πιανει τα 80 ρε φιλε δε παλευεται αυτος ο ηχος. Σα να στραγγαλιζουν μεταλο. Τα δισκοφρενα να ειναι; Μπα, ταμπουρα δεν εχω πισω; Ωχ παλι αρχισε να τριζει το μπουρδελο. Τα νευρα μου..."

Volume max.