Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

Οδηγω, ακουω Ahmad Jamal Trio*, σταματαω στο πιο αργο φαναρι του κοσμου, τοσο αργο που ο μπροστα μου ο οποιος μουρμουριζει "α ρε μια χουντα μας χρειαζεται", δεν εχει ιδεα οτι εχει ηδη γινει μια στην χωρα, γιατι ειναι σταματημενος εκει απο την Προπολιτευση. Βρεχει ελαφρα, και ενας τυπος, ουτε καν Πακιστανος, Καυκασιος ινδοευρωπαϊκης καταγωγης, θελει να καθαρισει το τζαμι μου. Αρνουμαι, πρωτον γιατι ειναι ματαιο επειδη βρεχει και δευτερον επειδη πρεπει καποτε να μπει ενα τελος στο παραμυθι των ινδοευρωπαιων.

Επιμενει, του παιζω υαλοκαθαριστηρες, μιλαω στο τηλεφωνο εντωμεταξυ για δουλεια και βιδωνομαι, ακαθεκτος συνεχιζει το καθαρισμα, τελειωνει και ερχεται και μου χτυπαει το τζαμι μετα επιμονα και με απαιτηση να τον πληρωσω για μια δουλεια για την οποια ποτε δεν υπεγραψα δηλωση αναθεσης. Εγω βριζω στο τηλεφωνο, ο τυπος συνεχιζει να χτυπαει, το γαμημενο το φαναρι δεν γινεται πρασινο, μετα βριζω λιγο παραπανω, τωρα και τον τυπο απεξω, μετα αυτος αρχιζει και βριζει στην ντοπιολαλια του, το φαναρι αναβει πρασινο την καταλληλη στιγμη γιατι περιμενοντας εχει αλλαξει η εποχη, εξω εχει ερθει ανοιξη και πρεπει να ανοιξω επιτελους το γαμωπαραθυρο γιατι σκαω.

Ακους εκει απαιτηση διαβολε, μουρμουριζω, αλλα με το που ακινητοποιουμαι ξανα λογω κινησης μετα απο 30 δευτερολεπτα, μου ερχεται φλασια μια ερευνα που ειχα διαβασει καπου, οτι οσοι ακουνε jazz στο αυτοκινητο γινονται επιθετικοι οδηγοι. Αρχιζω να νιωθω λιγο καλυτερα για την συμπεριφορα μου, αποδιδω την ενταση στο smile price cd μου, και στο οτι θα μπορουσα να ειχα αγορασει Βαγγελη Κονιτοπουλο Μεσα Απο το Μαγαζι και να ημουν μεσα στις αγαπες.

CUT.

Παιδια, παιδια ακουστε λιγο, ποιον παω να ξεγελασω; Για καθε χουι υπαρχει μια κοινωνιολογικη ερευνα που δειχνει οτι ναι μωρε ετσι κανουν ολες, οτι νταξ, η τζαζ φταιει, η ακτινοβολια απο τον υπολογιστη, που ειχα φαει τις φακες που φυτευαμε στο δημοτικο μαζι με το μπαμπακι, που ειχα δει τον μπαμπα μου να φυτευει κουτσουπιες στον κηπο. Μπουλσητ ρε. Η αληθεια ειναι τοσο απλη.

Οσο μεγαλωνουμε, ολοι μας, χανουμε λιγο απο την παγια ευγενεια και τους καλους τροπους μας, παρακαμπτουμε το σαβουρα(ειμαι δυλσεκτικη;) βιβρ σαν να ηταν κουφαρι σκυλιου στον οδοστρωμα, σταματαμε να μιλαμε στον πληθυντικο σε αγνωστους, σπαζομαστε οταν χαλαει καποιος την βολη μας, πλαδαρευουμε οχι μονο στο σωμα αλλα και στην ψυχη, ξεχειλιζουμε το εγω μας στους γυρω μας και κατανταμε οι εκνευριστικοι τσουρομαγκες που καποτε κατακριναμε. Ενας δισκος jazz παιζει μονιμα στο κεφαλι μεσα και οσο περναει ο καιρος, ολο και πιο δυνατα.

Ολα ειναι θεμα εκπαιδευσης ομως, θα παλεψω με την αυτιστικη αγενεια μου, θα με ξαναμαθω καλους τροπους, θα κανω καλες πραξεις, θα σταματησω να κανω την μισοπεθαμενη στο μετρο για να μην παραχωρησω θεση, στις τουαλετες των μπαρ οταν οι βρυσες ειναι γυρισμενες στο καυτο θα τις γυρναω στο κρυο για να μην παθει εγκαυματα ο επομενος, θα δινω την τελευταια μπουκια απο το κρουασαν σε οποιον μου την ζηταει, τετοια απλα για αρχη και βλεπουμε και για τα αλλα.