Chantez à l'âne, il vous fera des pêts
mercredi, mai 27, 2009
Αη (καρδουλα) Λατερνατιβ
Αποφασισα να γινω ρετρο και να αγορασω πικ απ όταν μια κοπελα διπλα μου,στην συναυλια των Animal Collective, ζητησε να της υπογραψουν πανω στο L.P. τους. Τοτε καταλαβα ότι εκεινη η κοπελα επρεπε να γινω εγω. Στα πλαισια λοιπον της περιοδου βινταζ την οποια για λογους συντομιας θα ονομασω «περιοδο βινταζ» -δεν υπαρχει λογος να την περιπλεξω περισσοτερο-, παρακολουθησα σεμιναρια για βελονακι, μαγειρεψα ρολο κιμα γεμιστο με αυγα και γιαουρτογλυκο με ανανα και φυτικη σαντιγι, πηγα στο vinyl microstore και αγορασα δισκους χωρις να νιωθω παρακατιανη και αμαθης, παρολο που η τελευταια επαφη που ειχα με την μουσικη ηταν τον Μαρτη του 1999, όταν πληκρολογησα "2 3 4 ** 4 4 4 ** 3 2 1 1 2 3 2 ** 2 3 4 ** ** 3 4 5 ** ** 4 5 6(hold) ** 2 1 2 ** 1" στο παλιο μου Ερικσον για να συνθεσω το eye of the tiger. Ηταν καλη αυτή η περιοδος, ομολογουμενως (και το 1999 και η βινταζ). Ενιωθα μονιμα πως ζω στα σιξτις, εχω ένα αορατο λουλουδι στα μαλλια σαν την Μανταλενα και ολες οι φουστες μου πανε, ακομα και οι μινι, και δεν πειραζε που εχω κιλα παραπανω γιατι ημουν αφρατη σαν την Δεσπω Διαμαντιδου.
Τελος παντων αυτή η περιοδος του ρετρο τελειωνει οπου να’ναι, τις δινω περιθωριο μεχρι τελος Μαη. Γιατι εχω αρχισει να βαριεμαι το σηκω αλλαξε δισκο κάθε 20 λεπτα με αποτελεσμα να ακουω την ιδια πλευρα ολη μερα και επισης διοτι δεν μπορω να σκεφτω καποιο προτζεκτ για το βελονακι που να είναι χρησιμο, κυριως τωρα με τις ζεστες. Και ποτε δε μου αρεσε και αυτό το γιαουρτογλυκο στην τελικη.
Επισης, ως τρεντ-σετερ του εαυτου μου, θα επιχειρησω να προτεινω -σε μενα- την νεα απιθανη ταση του φετινου καλοκαιριου . Ετσι, αν είναι σωστη η θεωρηση μου ότι το ροζ είναι το νέο μαυρο, οι δικηγορινες είναι οι νεες νοσοκομες και το Ιλιον είναι τα Νεα Λιοσια, πιστευω ότι η δεκαετια των ‘00s η οποια οπου να ναι τελειωνει, είναι το νέο σκατο -new shit, κυριολεκτικα-. Ηδη φανταζομαι σε μερικα χρονια μουσικες εκπομπες αφιερωμα στους Going Through «σε νοσταλγικο υφος» και γενιες πιτσιρικαδων που δεν ειδαν ποτε απαραδεκτους σε πρωτη προβολη να αντιμετωπιζουν το γεγονος όπως εγω το «I love Lucy» ή το Σταρ Τρεκ το παλιο. Ναι οκ, καποτε εκανε σουξε, τωρα τι νοημα εχει; Επισης λεω να ξεκινησω και rock fishing, γιατι αγορασα ένα περιοδικο για το ψαρεμα* και φαινεται πολύ ενδιαφερον, και αυτό που εχω μαθει μεχρι τωρα και θελω να το μοιραστω μαζι σας,γιατι με καποιο τροπο δενει και με τα παραπανω, είναι πως για να μην κανει μπουκλα το παραμαλλο, δεν πρεπει λεει να πας ποτε, ΠΟΤΕ, κοντρα στον καιρο. Βινταζ και μαλακιες δηλαδη.
*αγορασα ένα περιοδικο για το ψαρεμα, επειδη για να με παρει ο υπνος ακουω ερασπορ και στα ενδιαμεσα εχει διαφημισεις για περιοδικα για ψαρεμα και κυνηγι. Ειμαι θυμα του μαρκετιγκ, there you go, I said it.
Υ.Γ. Το τραγουδι ειναι του Gabor Szabo, γαματου τζαζιστα, εχει γραψει μουσικη για ταινιες του πολανσκι, και στο ριπαλσιον, σε αυτην μωρε, που η κατριν ντενεβ ξεχναει το φαι εκτος ψυγειου και αυτο την οδηγει μαθηματικα στην τρελλα, και επισης ειναι ενας απο τους πρωτους δισκους που αγορασα τωρα που πηρα πικ-απ.
"Για χρονια εστριβα στην Λάντα."
Μεχρι τα 18 μου δεν ειχα βγει ποτε βραδυ στην Αθηνα, οριακα πηγαινα σε κατι παρτυ συμμαθητων μου σε σπιτια, παζαρευοντας την ωρα της επιστροφης μου με το τεταρτο. Πιστευω πως δεν ημουν σκατοφλωρος παντως, περισσοτερο η sui generis περιπτωση μιας ημιτρελης χωρις την παραμικρη συνειδηση του εαυτου της. Δηλαδη, να το θεσω και γεωπολιτικα, στις σχολικες εκδρομες δεν καθομουν πρωτο καθισμα με αυτους που ζαλιζονταν και ξερναγαν σαν τα γατια ή θελαν να γλυψουν την δασκαλα, ουτε όμως και γαλαρια με τους uber kewl τυπους που καναν μονιμως χαβαλε ακομα και όταν επεφταν λιγωμενοι κατω από τα γελια απλα βγαζοντας απροσδιοριστους ηχους κλανιας με το στομα. Δυο τρεις σειρες πριν το τελος, τα αστεια που ψελιζα ειτε δεν γινονταν κατανοητα –αυτό δεν εχει αλλαξει και πολύ από τοτε, αλλα μπορει να φταιει ότι δεν είναι και πολύ αστεια τελικα*-, ειτε δεν λαμβανονταν σοβαρα υποψην. Γενικα μπορω να πω με βεβαιοτητα ότι ημουν ενας γραφικος τυπος, αδιαφορη για τα αγορια, ακατανοητη για τα κοριτσια. Μετα εφυγα για σπουδες και όταν γυρισα παλι πισω στο χωριο μου, εβγαλα αμαξι, νομιζω πως επαθα καταθλιψη, ξεπαρθενιαστηκα, ανοιξα blog, πηρα gps και εμαθα την Αθηνα πολύ καλα. Παρολα αυτά, τον πρωτο καιρο που προσπαθουσα να φτασω κεντρο, παντα μα παντα στην Καβαλας μπερδευομουν και εστριβα ένα φαναρι πριν, στην αντιπροσωπειας της Λαντα, το οποιο είναι αδιεξοδο.
Προχτες περνωντας από αυτό το σημειο, θυμηθηκα τι εκανα τοτε και τιμης ενεκεν εκοψα εκει δεξια, και οσο περιμενα να αναψει παλι πρασινο για να ξαναβγω στον κεντρικο, εκανα ρεζουμέ τι τυπος ανθρωπου ημουν καποτε. Και η διαδικασια αυτή, να σου σου ερχεται στο μυαλο ο παλιος εαυτος σου, να ανακαλεις οσα σκεφτοσουν και πιστευες, να ειναι σαν να τα εχει κανει ενας τελειως αγνωστος, και να μουρμουριζεις "ποπο τι μαλακας ημουν τοτε", είναι από τα πιο παραξενα πραγματα που μπορει να συμβουν σε καποιον. Παρεπιπτοντως, ενα άλλο από τα πιο παραξενα πραγματα που μπορει να συμβουν σε καποιον, είναι να προσπαθησει να πιασει την ανθοδεσμη σε Ρωσοποντιακο γαμο εχοντας καταναλωσει ένα μπουκαλι βοτκα Ουκρανιας και την επομενη στιγμη να ξυπνησει σε ένα μπουρδελο στην Τυνιδα αγκαλια με έναν αποφλοιωμενο ανανα και δυο ημικαβλωμενους αλμπινους.
Εκει που θελω να καταληξω αλλα χωρις βεβαιοτητα, είναι ότι και τωρα δεν ειμαι και κανα σπουδαιο ατομο. Ισως παλι και να ειμαι βεβαια, και με ολα αυτα να εδωσα ωραια πασα για το τραγουδι αυτης της εβδομαδας. Γιατι και τοτε και τωρα, Jarvis Cocker γουσταρα να ακουω.
*παραδειγμα τετοιου αστειου: «το ξυλο σε αποχρωσεις του κοκκινου και του μαυρου θα μπορουσε να λεγεται και Στανταλοξυλο.»
