Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

Θυμαμαι με ποιους ειχα βγει, δυο χρονια πριν, ποπο πως περασαν, θυμαμαι ποιον ειχα γνωρισει εκεινο το βραδυ, που μου ειχε πει τι σημαινει ο τιτλος, "ειναι πρωτοκολλο διαχειρησης πληροφοριων, φιφο ειναι π.χ. στην τραπεζα, πρωτος πας, πρωτος εξυπηρετεισαι, λιφο ειναι π.χ. οταν μπαινεις σε ενα ασανσερ, μπαινεις μεν τελευταιος αλλα βγαινεις πρωτος οταν ανοιγει η πορτα", και μετα θυμαμαι την σεξουαλικη ενταση να κοβεται με το μαχαιρι και μετα θυμαμαι την σεξουαλικη ενταση να κοβεται μαχαιρι, συνειδητοποιησα οτι ηταν αδερφος ενος που μου την ειχε πεσει παλια, καλη φαση, νεβερμαηντ, το πρωτο τευχος της, το παρτι γενεθλιων καποιου χακερ και το ποσο κοντη μου ειχε φανει η Δομνα απο κοντα, τελος παντων.

Δυο χρονια μετα, εγω εχω γραψει κανα δυο φορες εκει μεσα, απο σποντα, και σε αλλη φαση, προθεσμιες, οριο λεξεων, οριο λεξεων, ΟΡΙΟ ΛΕΞΕΩΝ. Αν τελικα σημασια δεν εχει τι λεγεται αλλα ποιος το λεει, οπως υποστηριζει και ο Θειος Οσκαρ, εχει ακομα μεγαλυτερη σημασια αν εχει λεχθει οπως εχει λεχθει. Ο καλος φιλος μπλογκερ (*) peeping tom, ειχε γραψει ενα κειμενο μια φορα και με ειχε κουοταρει αλλα λιγο παραλλαγμενα για να περιγραψει την μεγαλη ασθενεια του πολιτισμου μας, ρε μαλακα του ειχα πει τοτε, δεν το εχω πει ετσι, αλλαξε το σε παρακαλω, και αφου του εταξα μαλακιες ιβιρικης προελευσης και μια διανυκτερευση στην μαλακιά κοιλιτσα μου, αποφασισε να το αλλαξει και να βαλει το σωστο "Κιτσοποιησαμε το καλτ και καλτοποιησαμε το κιτς", και ολα καλα και ωραια. Αυτο ομως εγινε με μεγαλη επιμονη και υπομονη και εκεινος ειχε και την δυναμη και την δυνατοτητα και την θεληση να το αλλαξει. Ετσι λοιπον, μπορει καποιος να πει στην περιπτωση αυτη οτι ναι, αυτο το ειπε ο Μισιρλης ακριβως οπως το ειπε, και επειδη το ειπε ο Μισιρλης, σιγα μην τον επαρουμε στα σοβαρα, ενας βερμπαλιστης του κιαρατα ειναι ο ατιμος.

Οταν ομως γραφεις σε ενα εντυπο, ο χαβαλες σου μπαινει στο καλουπι, κυριως του word count, και καμια φορα λογω ελλειψης χωρου κοβεται, αλλα παντα με στοχο να διατηρηθει το αρχικο υφος. Οσοι διαβαζουν τα κειμενα μου εδω μεσα (και οι 15 σας δηλαδη), θελω να πιστευω πως εχουν κατανοησει τον σουρεαλισμο μου, την παραδοξολογια μου, καθως και το γεγονος οτι δεν κανω αποτριχωση στο "γατακι" μου συστηματικα.

Παρτε λοιπον αγαπημενοι μου σοβαροι αναγνωστες ολοκληρο το κειμενο για το αλκοολ και την οδηγηση, πριν συμπυκνωθει λογω υλης, και να θυμαστε, πως οταν διαβαζετε αραδα που εχω γραψει εγω, ο Μισιρλης Ουμπλιεζ, το εχω γραψει εγω, και αυτο τα εξηγει ολα. Και κατι αλλο, ποτε δεν μιλαω σοβαρα, και ποτε δεν αστειευομαι. Τελος, α, σορι σορι, οχι τελος, και κατι αλλο: (διαβαζεται με φωνη απηυδησμενης (**) νεουρκεζας) "αημ ε γουομαν γκοντ νταμ ιτ, ε φακιγκ φακαμπολ γουομαν, νοτ ε μαν, μιρισλου ιζ ε φημεηλ νεημ, ιτ ολγουιζ γουαζ, οκ Μμμμκεη;"

Working title: Οι θλιμμενοι μπατσοι της -νυχτερινης- ζωης μου.
by Misirlou Oubliez

Επειδη καθε βραδυ γινομαστε μικρα παιδια, με λιγο περισσοτερες τριχες στην πλατη αλλα σιγουρα με περισσοτερο αλκοολ στην ανασα μας. Και επειδη παντα θα μας γοητευει ο κλεφτοπολεμος. Τα μπλοκα για αλκοτεστ ειναι τοσο προβλεψιμα, στα ιδια σημεια, σαν τις πουτανες της Σκουφα.Ο Σουν Τσου ο στρατηλατης, ειχε πει τρια βασικα πραγματα περι της τεχνης του πολεμου: 1. Know your enemy, 2. αιφνιδιασε τον, 3. η cheddar cheese sauce μυριζει ποδαριλα. Η σκηνη καθε φορα ιδια, σαν θλιβερο σιριαλ ελληνικης τηλεορασης. Η ιδια απουσια εκπληξης, οι ιδιες βαριεστημενες φατσες, οι ιδιες δικαιολογιες. Ετσι κι εγω οπως προσπερναω τον 902tv χωρις να σταθω στο διαφημιστικο για στρωματα καπιτονε, επιλεγω διαφορετικους δρομους για την επιστροφη.
Απολαυση, να αποφευγω την πλατεια Καραισκακη, την Κλαυθμωνος, τον σταθμο Λαρισης, η ελαφρα ζαλη να με οδηγει σε αδιεξοδα στενα, συγχρονος Αττιλας να δημιουργω δρομους περιμετρικα της Καρυτση, Πακιστανοι και στεατοπυγικες εκδιδομενες Βουσμανες να υποθαλπτουν το μεθυσι μου καθως κατηφοριζω την Ευριπιδου. Μπλοκα για αλκοτεστ, απαραιτητα οσο το ξυπνητηρι, αποτελεσματικα οσο το αποσμητικο τουαλετας.
Αλλα και παλι, μερικες μερες κανω το προπατορικο λαθος, νατσος με διπλη δοση ποδαριλας στο σινεμα, και μετα ποτα πολλα και μετα παιρνω το γνωριμο μονοπατι, υπνωτισμενη οδηγουμαι στους γνωριμους εχθρους, να με αιφνιδιασουν, να μου πουν τις ιδιες ατακες, αδεια-διπλωμα-φυσηξτε.
Και τι γλυκια ηδονη, οταν, μετα την μετρηση μου πουν, κατασχεση, να εχω την χαρα να τους ουρλιαξω στα μουτρα τους " ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΕΙΜΑΙ ΡΕΕΕ!"
Don't drink and drive μαγκες, seriously you guys...

Επισης με αυτο το ταξιδι στον χρονο, συνειδητοποιησα οτι εχουν περασει ισως και τεσσερα χρονια απο την μια και μοναδικη συναυλια που πηγα στο Ροδον, και αυτη δυστυχως ηταν των Πραημαλ Σκριμ, μια αηδια σκετη, απο κεινο το βραδυ τους σιχαθηκα, ουτε σιντι τους ακουσα ξανα, ουτε χορεψα με τραγουδι τους και στο ραδιο αλλαζω αυτοματα σταθμο μολις ακουσω εισαγωγη δικια τους. Επειδη ομως ειναι καιρος να συμφιλιωθω με τον παρελθον μου, και κυριως επειδη εχω ΑΓΟΡΑΣΜΕΝΑ ΣΙΝΤΙ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΙ, καιρος να αναθεωρησω και να αρχισω να σκοτωνω χιπιδες ξανα (τα εμο ετσι κι αλλιως σκοτωνονται απο μονα τους τα καημενα).




(*)τι μαλακια εκφραση.
(**)πιθανο ορθογραφικο λαθος.