Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

Είμαι δαιμονιστής. Κι αυτή είναι η ιστορία μου...



Ηταν μια καθημερινη οπως ολες οι αλλες, την ημερα που η Μανστεστερ επαιζε εναν αγωνα που εβαλε εφτα γκολακια (προσοχη, σημαντικη πληροφορια #1 για τη συνεχεια) ειχα να πηδηχτω, να κανω ωραιο σεξακι δηλαδη, απο του Αι Νικολα, οπου ειχα αφησει πισω μου το κουφαρι ενος πιτσιρικα να με παρακαλαει για ελεος, να σπαρταραει απο αφυδατωση και να εχει βγαλει φλεγμονες στα νεφρα, και το μικρο μου ροδακινακι ζητουσε παλι ανηθικη ικανοποιηση. "Ειναι πολλα τα χοντρα Αρη", σκεφτηκα, και ενεδωσα στο πρεσιγκ σε ολο το γηπεδο (μηνυματα, τηλεφωνα, μεηλ) του υποψηφιου θυματος μου, το ειχα ψωνισει ενα βραδυ που εκανα εκπτωσεις απο ενα τρεντη μπαρακι του κεντρου.

Πηγα απο το σπιτι του, το θυμομουν στο περιπου αν και θα επρεπε να το θυμαμαι στο ακριβως γιατι γενικα ειχα κανει νυφη στην περιοχη αυτη πολλες φορες. Ανοιξε την πορτα ηταν ακριβως οπως δεν τον θυμομουν, και μετα απο μια χαζοσυζητηση, αρχισε το πανηγυρακι. Δωστου τα χαμουρα να παιρνουν και να δινουν με μεγαλη ζεση. Δυστυχως ομως η καταναλωση υπερβολικης -γι'αυτον- καταναλωσης αλκοολ, δηλαδη μισης ουρσους ξεθυμασμενης, τον εκανε να μην αντιδρα στα λαγνα χαδια και φιλια μου. Μου προτεινε να αλλαξουμε τοποθεσια, αυτο καταλαβα τουλαχιστον μεσα στα συγγνωμηδεμουεχειξανατυχει και στα συγγνωμηεχωπιειπολυειμαικουρασμενος που μουρμουριζε και τον ακολουθησα στο μεσα δωματιο. Εκει σαν κατι πηγε να γινει, και την κρισιμη στιγμη μου λεει μισο λεπτο να βρω τα προφυλακτικα, σηκωθηκε κατευθυνθηκε προς το σκρινιο οπου το εκανε ανω κατω ψαχνοντας για τα ρημαδια τα μεσα αντισυλληψης. Εγω περιμενοντας πρωτα με εγκαβλον προσμονη και ενα τεταρτο αργοτερα με εκδηλον βαρεμαρα αρχισα να αναρωτιεμαι μηπως ειναι και αυτος δαιμονιστης γιατι σα καιρο να εχει να γαμησει και δεν ξερει που ειναι το κουτακι, τελος παντων, καποια στιγμη τα βρηκε τα δυο τελευταια του (προσοχη, σημαντικη πληροφορια #2 για τη συνεχεια) εκανε να το βαλει, το εβαλε, αλλα λιγο το μισαωρο των πρωταθλητων, λιγο και που δεν την ειχε την ντουροσυνη στη τσεπακι του, το μοριο του ηρθε και εγινε καλαμακι, ουτε καν απο αυτα τα ωραια με τη μεγαλη διαμετρο που εχουν μερικες καφετεριες και φχαριστιεσαι να ρουφας φραπε και χυμο, αλλα απο τα αλλα, αυτα τα καλαμακια του σουβλακιου που πουλανε εξω απο το Φως στην ιερα οδος. Μετα απο αλλο ενα γυρο συγγνωμων, και προσποιητης κατανοησης απο μενα (δυστυχως δε μπορουμε εμεις οι δαιμονιστες να νιωσουμε τετοιου ειδους οιχτο) και κανα τριλεπτο αγκαλιασμα μητρικης φυσεως, του προτεινα να παμε προς το σαλονι, τουλαχιστον να μη χαναμε το παιχνιδι (χρησιμοποιηση σημαντικης πληροφοριας #1) , να καναμε και κανα τσιγαρο. Το δεχτηκε με ανακουφιση, γιατι μαλλον το ειχε παιξει κιολας στο κουπονι. Εκει, μη τα πολυλογω, μετα το περας του ματσακιου, ενιωσε πως ειχε τη δυναμη να με ικανοποιησει επιτελους, επιτελους ειπα και γω θα αλλαξω κουφαρι, και μετα καποια προεορτια τα οποια πρεπει να πω πως τα βαρεθηκα, και τα βρηκα τοσο αναγκαια οσο και το μπλουζ των νεονυμφων στο γλεντι (πρεπει να γινει, για να ορμηξεις στο φαι μετα), αναζητησε και βρηκε και το τελευταιο (χρησιμοποιηση σημαντικης πληροφοριας #2) προφυλακτικο αλλα πανω στην ερωτικη ορμη του να το σκισει με τα δοντια γιατι τα χερια καπου τα ειχε απασχολημενα, εσκισε και το καποτακι μαζι. Παραδωθηκα στην μαυρη τυχη της ρατσας μου, τον αγκαλιασα μητρικα για αλλο ενα τριλεπτο, μπορει να ηταν απλως και ενος λεπτου (σιγη), εκανα ενα τσιγαρο ακομα, ειδα και ολα τα γκολ σε ριπλει και καληνυχτισα. Δεν ηταν η μερα μου απλως.



Ενα μηνα μετα σχεδον, ειχα παλι καποιες ενοχλησεις απο το ροδακινακι μου, απαιτουσε εντατικο πηλιγκ και εγω εσπευσα να το ικανοποιησω. Ανοιξα την αζεντα μου με τα υποψηφια θυματα και διαλεξα αυτο που ηταν και πιο κοντα σε μενα, γιατι βαριομουν τις μετακινησεις για ενα τοσο ασημαντο θεμα, ασε που δεν ειχα και πολυ μπενζινα και ηθελα να μου φτασει και για αυριο να παω στη δουλεια. Με καλοδεχτηκε και αυτο, βαλαμε να δουμε και ενα διβιδι το οποιο χιονισαμε αρχικα γιατι αρχισαμε να εφασουνομαστε ωσαν κουνελια σε ταινια του Ντεηβιντ Λιντς. Αφου εκανα διαφορα κολπα προελευσης μιας χωρας που εχουν τιμησει και οι, αγαπημενοι του κοινου, Μοντι Παηθονς, πηραμε και τα απαιτουμενα μετρα προφυλαξης (το επαναλαμβανω συχνα γιατι ειναι και κοινωνικο μηνυμα αυτο και καλα, better safe than sorry και τετοια), ηρθε η ωρα της διεισδυσεως. Ηρθε; Οσο την ειδατε σεις να ερχετε την ειδα και εγω. Αρχισε να ρωταει κατι κουλα του τυπου ειμαι μεσα τωρα, που ακριβως ειναι η τρουπα και τετοια μη σας τα πολυλογω, δεν εβρισκε στοχο με τιποτα, στραβοι πιλοτοι σε φου-δεκαξι. Εκανα και γω κατι προσπαθειες με αλλαγη ποσισιον μπαλετιστικης συλληψης, (μπας και ζησω και γω το χελενικ ντριμ) κολπα που ειχα μαθει τοτε που ζουσα σε σωμα μπαλαρινας των Μπολσοι (γεια σου ρε Μασα με τα πλιε σου), αλλα τιποτα, δεν ηξεβρε που του πανε τα τρια. Παραδωθηκα για αλλη μια φορα στη μαυρη μοιρα της ρατσας μου, εβαλα το διβιδι να παιζει απο την αρχη και πρεπει να σας πω πως δε το μετανοησα καθολου, η ταινια ητο παραπανω των προσδοκιων μου, το απολαυσε και ο παρτενερ μου το ιδιο και εκτιμησα τουλαχιστον τις γνωσεις του πανω στην εβδομη τεχνη. Τουλαχιστον κατι γαμησε εκεινο το βραδυ, και αυτο ηταν η ταινια. Φοβερη, τι να λεμε.

Φευγοντας, μια φευγαλεα σκεψη περασε απο το μυαλο μου, οτι μαλλον εγινα ασκητικος δαιμονιστης οχι απο αποψη, αλλα απο γκαντεμια. Αλλα οσο φευγαλεα ηρθε, εφυγε κιολας, γιατι εριξα μια ματια στον τηλεφωνικο μου καταλογο και βρηκα το επομενο θυμα μου. Ελπιζω τουλαχιστον.






ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ (διαβαζεται με φωνη Γεωργιου)
Που' στε μαγγες, το παραπανω κειμενο πορρω-υδρα-σπετσες απεχει απο την πραγματικοτητα, εντασσεται στα πλαισια των καλλιτεχνικων δρωμενων που καταπιαστηκα τον τελευταιο καιρο.