Chantez à l'âne, il vous fera des pêts

Προχτες το πρωι ξυπνησα απο τα γελια. Αληθεια. Εκει που γκομενιζα ησυχα και ωραια μεσα στο ονειρο μου, και με θελανε ολοι και μαλιστα αυτος που μου αρεσει αυτο το καιρο με βαφτιζε κιολας -ημουνα λεει γυμνη και με αλειφε με λαδια- ξαφνικα τσουπ! μου αποκαλυφθηκε απο τον βασιλια καρναβαλο -εναν πρωην μου- τι να ντυθω φετος τις Αποκριες. Μου ειπε λοιπον, να ντυθω αλογακι και να κρεμασω πανω μου σερβιετες και ταμπον. Με αλλα λογια μου ειπε να ντυθω Πονυ Περιοδου.

Εκανα μια διαπιστωση λοιπον. Εχω αρχισει να γινομαι η Misirlou. Δηλαδη οκ, εγω ειμαι και η Misirlou και η αλλη, αλλα η περσονα μου εχει αρχισει να κυριευει τη ζωη μου, ακομα και τα ονειρα μου. Κανω περισσοτερα λεκτικα αστεια -αποτυχημενα, οκ, αλλα τα κανω- και οταν σκεφτομαι, η σκεψη μου ειναι οργανωμενη σαν κειμενο -καλα, οσο οργανωμενα μπορει να ειναι τα κειμενα μου, αλλα πριν το blogging οι νευρωνες μου καναν παρτυ με πολλα mdma- Επισης επιασα τον εαυτο μου να απευθυνεται σε μια σερβιτορα προχτες που μας ρωτησε αν θελουμε κατι αλλο, και να της απανταει με τον εξης τροπο "Παπακι σερβιτορα. Μπορειτε να μας φερετε λιγο ψωμι ακομα και ενα μπουκαλι νερο;". Αλλα αυτο ειναι η αρρωστη πλευρα για την οποια δε θα μιλησω ουτε σημερα ουτε ποτε.

Εχω ξαναυπαρξει Misirlou στο παρελθον. Οταν ειχα διπλα μου μεντορες. Αυτοι δεν το ξεραν βεβαια οτι ηταν εμπνευση για μενα. Αλλα παντα ψαχνομουν επειδη καποιοι με ενεπνεαν να το κανω και ηθελα να μαθω περισσοτερα για οσα ενδιεφεραν τους ανθρωπους που θαυμαζα. Και ειχα καλη διαθεση ολη την ωρα οταν συνεβαινε αυτο. Το μυαλο μου λειτουργουσε με καταιγιστικους ρυθμους. Σκεφτομουν τοσο γρηγορα που τα ματια μου γυρνουσανε λες και κανανε τζακ-ποτ σε κουλοχερη.

Μετα ομως, οταν εχανα την επαφη με τους μεντορες, επεφτα σε ληθαργο. Δεν διαβαζα βιβλια, δεν ακουγα μουσικη, ελεγα τις ιδιες και τις ιδιες -γαμάτες μεν,ιδιες δε- ατακες.

Απο το καλοκαιρι ομως, εφτιαξα ξανα μετα απο καιρο ωραια παρεα, στερεη. Οχι πως δεν κανω απιστιες σε αυτην, ή οτι συναναστρεφομαι με τους στενους φιλους μου και μονο. Οχι. Ειμαι σαν τα μωρα οταν αρχιζουν να μπουσουλανε και να ανακαλυπτουν τον κοσμο. Απομακρυνονται απο τη μαμα τους που ειναι καθισμενη στο παγκακι, τρωνε σκουλικια, αμμο, συναντανε αλλα μωρακια, αλλα παντα γυρνανε για να δουν που ειναι η μανα τους, δεν θελουν να την χασουν απο τα ματια τους. Και παντα γυρνανε. Μια αορατη κλωστη τους δενει και δενει και μενα με τους φιλους μου που με εμπνεουν. Και θελω να γινομαι καλυτερη γι αυτους.

Εκτος αυτου, αρχισα να γραφω συστηματικα αλλα χωρις συστημα. Εφτιαξα blog δηλαδη. Και νιωθω πως επιτελους μπορω να εκτονωσω τα σπερματα δημιουργιας που εχω μεσα μου -τα οποια απο σπερματα ειχαν γινει βατραχια τοσο καιρο που τα'χα μεσα μου-.

Σε μερικους αρεσουν κιολας αυτα που γραφω, και μπορει να ειναι λογικο να κανουν εφφε τα κειμενα μου. Το κεφαλι μου τοσα χρονια ηταν μια χυτρα με νερο, εβραζε, και ξαφνικα πατησα τη βαλβιδα, αρχισαν να βγαινουν οι σκεψεις απο μεσα, με δυναμη, σαν ατμοι, και οι ατμοι κανουν φσσσσσσσσ και γεμιζουν την κουζινα και θολωνουν και το τζαμι. Εφφε. Και πανω στο τζαμι γραφετε και σεις με λερωμενο δαχτυλο -βουτηγμενο σε φαια ουσια- και αφηνετε σταμπες. Και οταν σε λιγο καιρο ο ατμος θα γινει νερο παλι, τους ατμους μου, αυτα που γραφαμε μετα, δεν θα τα θυμαται κανεις. Θα εχει μεινει μονο το μουτζουρωμενο τζαμι. Αυτο ομως δεν θα το πλυνω ποτε. Γιατι ειμαι τσαπατσουλα. Και για να θυμαμαι οτι καποτε υπηρξατε μεντορες μου.